«Մեր ազգին բոլորը քցեցին, ռուսն էլ ուխտադրուժ դուրս եկավ»․ «Առավոտ»
4475 դիտում
10:31 20-11-2021
«Առավոտ» թերթի առաջնորդողը գրում է․ «Մեր արտաքին քաղաքական ձախողումները, որոնք ես համարում եմ նաեւ պատերազմում պարտության հիմնական պատճառներից մեկը, պայմանավորված են նրանով, որ 1998-ից հետո այդ քաղաքականությունն առաջնորդվում է «ժողովրդի», հասարակական մեծամասնության մտածելակերպով:
Իհարկե, ժողովրդահաճո լինելու բացարձակ «չեմպիոնը» ներկայիս իշխանությունն է: Իմ կարծիքով, ամբողջ խնդիրն այն է, որ կարեւոր, նուրբ եւ գիտելիքներ պահանջող հարցերում իշխանությունը ՉՊԻՏԻ կողմնորոշվի բնակչության մեծամասնության կարծիքով: Սա խանութ չէ, որտեղ «հաճախորդը միշտ ճիշտ է», եւ կարիք կա ապրանքատեսակը հարմարեցնել սպառողների ճաշակին: Արտաքին քաղաքականության մեջ հոխորտալը, ծափահարություններ կորզելը, հրճվանքի արժանանալն առաջնահերթ խնդիր չէ:
Մեծամասնությունը, զանգվածը, բնականաբար, առաջնորդվում է հույզերով. «Ինչ էլ լինի, ռուսը մեզ կփրկի»: Երբ չի փրկում՝ «վայ, էս ինչ անիրավ աշխարհ է, էլի մեր ազգին բոլորը քցեցին, ռուսն էլ ուխտադրուժ դուրս եկավ»: Այդ մտածողության հայելանման արտապատկերն է որոշ քաղաքական ուժերի եւ նրանց փոքրաթիվ համակիրների համոզմունքը, որը կարելի է ձեւակերպել Օստապ Իբրահիմովիչի խրոխտ կոչով՝ «Գոտեպնդվեք, Արեւմուտքը մեզ կօգնի»: Այս՝ երկրորդ բեւեռը կարծիք ունի (ինձ թվում է, սխալ), որ, ասենք, Միացյալ Նահանգները կամ Եվրոպան նույնքան հետաքրքրված են, շահագրգռված են Հարավային Կովկասում տեղի ունեցող գործընթացներով, որքան Ռուսաստանը:
Դառնալով այդ երկրին: Ինչպես ցանկացած այլ պետություն՝ Ռուսաստանը ղեկավարվում է իր, բացարձակապես ի՛ր շահերով, որոնք, իմ տպավորությամբ, այս պահին միայն 20 տոկոսով են համընկնում մեր շահերի հետ եւ 80 տոկոսով համապատասխանում են Ադրբեջանի եւ Թուրքիայի շահերին: Թե ինչու է այդպես, երկար խոսակցություն է, բայց, կարծում եմ, այստեղ մեր մեղքն էլ կա: Սակայն մյուս կողմից՝ թույլ տվեք հիշեցնել. ադրբեջանցիները հանգիստ, առանց կրակոցների մտնում են մեր դիրքերը եւ առանց որեւէ դիմադրության այնտեղից հեռացնում են մեր զինվորներին: Խնդրում եմ ինձ բացատրել՝ ո՞րն է այստեղ Ռուսաստանի մեղքը: Այո, ինչ-որ պայմանագրերով Ռուսաստանը մեր առջեւ պարտավորություններ ունի: Բայց նախ՝ արդյո՞ք մենք 20-21-րդ դարերում չենք համոզվել, որ բոլոր տեսակի պայմանագրերը որոշ դեպքերում կարող են թղթի կտոր լինել: Երկրորդ՝ արդյո՞ք այդ պայմանագրերը նախատեսված են վերը շարադրված դեպքերի համար:
Առաջարկում եմ բոլոր ընթերցողներին ինձ հետ միասին մտածել՝ ինչո՞ւ Ռուսաստանը 90-ականներին մեզ օգնում էր, իսկ հիմա, ըստ էության, չի օգնում: Որպես հուշում մեջբերեմ ամերիկացի նշանավոր բանաստեղծ Էդգար Ալան Պոյի միտքը. «Ոչ մի փոխադրամիջոց համընթաց չի լինի, եթե չգիտես, թե որ ուղղությամբ ես գնում»»:
Մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում։
Իհարկե, ժողովրդահաճո լինելու բացարձակ «չեմպիոնը» ներկայիս իշխանությունն է: Իմ կարծիքով, ամբողջ խնդիրն այն է, որ կարեւոր, նուրբ եւ գիտելիքներ պահանջող հարցերում իշխանությունը ՉՊԻՏԻ կողմնորոշվի բնակչության մեծամասնության կարծիքով: Սա խանութ չէ, որտեղ «հաճախորդը միշտ ճիշտ է», եւ կարիք կա ապրանքատեսակը հարմարեցնել սպառողների ճաշակին: Արտաքին քաղաքականության մեջ հոխորտալը, ծափահարություններ կորզելը, հրճվանքի արժանանալն առաջնահերթ խնդիր չէ:
Մեծամասնությունը, զանգվածը, բնականաբար, առաջնորդվում է հույզերով. «Ինչ էլ լինի, ռուսը մեզ կփրկի»: Երբ չի փրկում՝ «վայ, էս ինչ անիրավ աշխարհ է, էլի մեր ազգին բոլորը քցեցին, ռուսն էլ ուխտադրուժ դուրս եկավ»: Այդ մտածողության հայելանման արտապատկերն է որոշ քաղաքական ուժերի եւ նրանց փոքրաթիվ համակիրների համոզմունքը, որը կարելի է ձեւակերպել Օստապ Իբրահիմովիչի խրոխտ կոչով՝ «Գոտեպնդվեք, Արեւմուտքը մեզ կօգնի»: Այս՝ երկրորդ բեւեռը կարծիք ունի (ինձ թվում է, սխալ), որ, ասենք, Միացյալ Նահանգները կամ Եվրոպան նույնքան հետաքրքրված են, շահագրգռված են Հարավային Կովկասում տեղի ունեցող գործընթացներով, որքան Ռուսաստանը:
Դառնալով այդ երկրին: Ինչպես ցանկացած այլ պետություն՝ Ռուսաստանը ղեկավարվում է իր, բացարձակապես ի՛ր շահերով, որոնք, իմ տպավորությամբ, այս պահին միայն 20 տոկոսով են համընկնում մեր շահերի հետ եւ 80 տոկոսով համապատասխանում են Ադրբեջանի եւ Թուրքիայի շահերին: Թե ինչու է այդպես, երկար խոսակցություն է, բայց, կարծում եմ, այստեղ մեր մեղքն էլ կա: Սակայն մյուս կողմից՝ թույլ տվեք հիշեցնել. ադրբեջանցիները հանգիստ, առանց կրակոցների մտնում են մեր դիրքերը եւ առանց որեւէ դիմադրության այնտեղից հեռացնում են մեր զինվորներին: Խնդրում եմ ինձ բացատրել՝ ո՞րն է այստեղ Ռուսաստանի մեղքը: Այո, ինչ-որ պայմանագրերով Ռուսաստանը մեր առջեւ պարտավորություններ ունի: Բայց նախ՝ արդյո՞ք մենք 20-21-րդ դարերում չենք համոզվել, որ բոլոր տեսակի պայմանագրերը որոշ դեպքերում կարող են թղթի կտոր լինել: Երկրորդ՝ արդյո՞ք այդ պայմանագրերը նախատեսված են վերը շարադրված դեպքերի համար:
Առաջարկում եմ բոլոր ընթերցողներին ինձ հետ միասին մտածել՝ ինչո՞ւ Ռուսաստանը 90-ականներին մեզ օգնում էր, իսկ հիմա, ըստ էության, չի օգնում: Որպես հուշում մեջբերեմ ամերիկացի նշանավոր բանաստեղծ Էդգար Ալան Պոյի միտքը. «Ոչ մի փոխադրամիջոց համընթաց չի լինի, եթե չգիտես, թե որ ուղղությամբ ես գնում»»:
Մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում։
Նմանատիպ նյութեր
1827 դիտում
13:06 17-05-2014
7485 դիտում
16:13 10-10-2020
7287 դիտում
14:34 26-02-2022
Այս բաժնից
1858 դիտում
08:43 19-04-2025
5032 դիտում
17:31 18-04-2025
