Իսկ գուցե երբեմն մտածենք, թե ինչ ենք մենք տալիս «էս երկրին»․ Առավոտ

«Առավոտ» թերթի խմբագիրը գրում է․ «Ընկերներիցս մեկն առաջարկել է Սփյուռքն անվանել «հիասթափարան»՝ հավանաբար, նկատի ունենալով, որ արտերկրում ապրող հայաստանցիները հաճախ են խոսում և գրում իրենց հիասթափությունների մասին՝ դրանք ներկայացնելով որպես արտագաղթելու պատճառ: Հայաստանում նույնպես շատ մարդիկ, երբ առնչվում են անօրինականությունների, կամայականությունների հետ, կամ գուցե կարծում են, որ իրենց հետ արդար չեն վարվել, ասում են ՝ «ես հիսաթափված եմ և կգնամ այս երկրից»: Երբ մարդիկ ասում են՝ «ես հիասթափվել եմ էս երկրից» սովորաբար դա նշանակում է, որ մարդը «էս երկրից» սպասում էր ինչ-որ նյութական կամ գուցե հոգևոր բարիքներ, և քանի որ դրանք չի ստացել՝ հիասթափվել է: Իսկ գուցե երբեմն մտածենք, թե ինչ ենք մենք տալիս «էս երկրին», մեր հարազատներին, մեր ընկերներին, մեր հիմնարկին, ոչ թե նրանցից ինչ-որ բան պահանջենք և, չստանալու դեպքում, հիասթափվենք: «Էս երկրից» հիսաթափվելու հաջորդ փուլը նեղանալն է, չարանալը և արտագաղթով սպառնալը: Գնում եք, գնացեք, Աստված Ձեզ պահապան, սպառնալս ո՞րն է: Ուզում եք ասել՝ եթե իմ ուզածով լինի, չե՞մ գնա: Իսկ ի՞նչ եք արել, որ Ձեր ուզածով լինի: Արել եք, Ձեր ուժերը չե՞ն պատել: Ուրեմն՝ ուրիշներին մի մեղադրեք, մի սպառնացեք և մի շանտաժեք Ձեր արտագաղթելով: Հաճախ դրան արձագանքում են այսպես՝ եթե քեզ հետ այսպես վարվեին [դրան հետևում է սարսափելի բաների թվարկումը], դու էլ կարտագաղթեիր: Իմ պատասխանը դրան հակիրճ է՝ երբեք»։ Ամբողջությամբ կարդացեք թերթի այսօրվա համարում։