Քյար ունե՞ս, թե՞ գրանտ ես շահել

Տարածված տեսակետ կա, թե մարդու գործունեություն կարող է հիմնավորվել միայն երկու դեպքում՝ անձնական նկատառումներով կամ ֆինանսական շահով: Սա թյուրիմացություն չէ, այլ մարդատյաց, արհամարական մոտեցում, որով մարդու կերպարը միտումնավոր ստորացնում են: Երբ ասում են, որ մարդը կարող է առաջնորդվել միայն անձնական նկատառումներով կամ նյութական շահով, այդպիսով ուզում են ասել, որ մարդը ստոր, նսեմ, գաղափարազուրկ, անբարոյական արարած է: Սա վիրավորական է մարդասիրական մոտեցումներ ունեցողի համար: Մի քանի օր առաջ գործընկերներիցս մեկը լրագրողական հետաքննություն անցկացնելիս բախվել էր այսպիսի հարցադրման. - Գրանտ ես շահե՞լ, թե՞ անձնական նկատառում ունես: - Լրագրող եմ և լրագրողական պարտականությունս եմ կատարում: - Իսկ ինչու՞ ես այդպիսի հարցեր տալիս: - Այդ հարցերը հետաքրքրում են մեր հասարակությանը: - Այդ հասարակությունը Ձեր ծանո՞թն է, թե՞ փող է տվել: Սա նշանակում է, որ կան մարդիկ, ովքեր չգիտեն, թե ինչ ասել է մասնագիտական կոչում, հասարակական արժեք, քաղաքացիական պատասխանատվություն, այլ գիտեն երկու բան անձնական նկատառում և փող: Տեսկանորեն հնարավոր չէ, որ մարդն այդքան տգետ լինի: Սակայն հնարավոր է, որ իրեն տգետի տեղ դնի: Իսկ ինչո՞ւ են իրենց հիմարի տեղ դնում: Սա տակավին բացատրելի է. հիմարից քիչ է պահանջվում, նա անմեղսունակի կարգավիճակով կարող է խուսափել պատասխանատվությունից: Մյուս կողմից մանր պաշտոնյաներից շատերը մտավախություն ունեն թե քաղաքացիները մրցակիցների, հակառակորդների թշնամիների հետ պայմանավորվել և իրենց ուզում են հիմարացնել, խաբել, գցել, գլխներին սարքել և պաշտոնից զրկել: Սա պայմանականորեն կոչվում է Ավանակի կոմպլեքս: Եվ այս պատճառով քաղաքացիների կողմից արվող ցանկացած առաջադիմական առաջարկություն մերժվում է: Երբ փորձառու մասնագետը, գիտնականը, զինվորականը պրոգրեսիվ, շահութաբեր, կամ անվտանգությունը բարձրացնող առաջարկություն է անում, դրանք գրեթե բոլորը մերժվում են: Եվ պատճառը դարձյալ նույնն կոմպլեքսն է: Այդ կաղապարային մոտեցումը լրջորեն արգելակում է հասարակության զարգացումը, գիտության զարգացումը, կառույցների արդյունավետության բարձրացումը և այլն: Այս տխուր իրավիճակը հնարավոր է շտկել հասարակական համերաշխության միջոցով: սակայն հասարակական համերաշխություն հնարավոր է միայն հասարակական արժեքների շուրջ: Եթե գերակա են նմնալու անձնական նկատառումն ու ֆինանսական շահը, ապա հասարակական համերաշխությունը հնարավոր չէ: Այդ պատճառով սկզբում պետք է փոխել մարդու, քաղաքացու նկատմամբ սոցիալական պատկերացումները, և պարզապես հարգել մարդկանց, մանավանդ՝ ընդհանուր պետության քաղաքացիներին: [b]ԹԱԹՈՒԼ ՄԿՐՏՉՅԱՆ[/b]