Կաթողիկոսի բռնի փոփոխությունը, եթե հաջողվի, կունենա աշխարհաքաղաքական բնույթ, ինչը հղի է ծանր հետևանքներով. քաղաքագետ
Քաղաքագետ Ստեփան Դանիելյանը գրում է․
«Կաթողիկոսի բռնի փոփոխությունը, եթե հաջողվի, կունենա աշխարհաքաղաքական բնույթ, ինչը հղի է ծանր հետեւանքներով։ Ենթադրենք, որ դա հաջողվի և կաթողիկոսին «ընտրի ժողովուրդը»։
Առաջանում է հարց, որ ժողովուրդն է ընտրելու, «Իրական Հայաստանի», բա մյուս հատվածները:
Ենթադրենք, որ ոչ «Իրական Հայաստանի» ժողովուրդը, ասենք Ռուսաստանի Հայ Եկեղեցու հետեւորդները չընդունեն «Իրական Հայաստանի» ժողովուրդի ընտրությունը, իսկ Ամերիկայի ու Ֆրանսիայի ժողովրդի մի մասն ընդունի, իսկ մյուս մասը չընդունի, Արգենտինայի, Պարագվայի ու Բուլղարիայի հայ ժողովրդին էլ մի կողմ դնենք։ Մի կողմ դնենք նաեւ Հայաստանի ոչ «իրական» հատվածը։
Հիշեցնեմ, որ կաթողիկոսն ամենայն հայոց է, այլ ոչ թե «Իրական Հայաստանինը»։
Մոտավոր հաշվարկով, մոտ 17 նոր կաթողիկոսներ ենք ունենալու, որոնք միմյանցից զզվելու են, այդ թվում միմյանց հանդեպ խորթություն են զգալու այդ նոր կաթողիկոսների նոր համայնքները։
Ամեն մի գերտերություն, անգամ ո՛չ գերտերություն, որտեղ Հայ Եկեղեցու թեմ կա, իր համար կաթողիկոս է կարգելու, իր քաղաքական եւ աշխարհաքաղաքական շահերից ելնելով, եւ դա դեռ լավ տարբերակ է։
Օրինակ, հաշվի առնելով Վրաստանի ներկայիս քաղաքական վիճակը, իրենց պետք է որ նիկոլական հայ եկեղեցի` 5-րդ շարասյուն, կփակեն ու թեման կվերջանա։
Փորձեք գուշակել, ով է համատարած ատելության մթնոլորտում իրեն զգում ինչպես ձուկը ջրում, ավելին, ատելությունից սնվում ու կենսական էներգիա ստանում»։
«Կաթողիկոսի բռնի փոփոխությունը, եթե հաջողվի, կունենա աշխարհաքաղաքական բնույթ, ինչը հղի է ծանր հետեւանքներով։ Ենթադրենք, որ դա հաջողվի և կաթողիկոսին «ընտրի ժողովուրդը»։
Առաջանում է հարց, որ ժողովուրդն է ընտրելու, «Իրական Հայաստանի», բա մյուս հատվածները:
Ենթադրենք, որ ոչ «Իրական Հայաստանի» ժողովուրդը, ասենք Ռուսաստանի Հայ Եկեղեցու հետեւորդները չընդունեն «Իրական Հայաստանի» ժողովուրդի ընտրությունը, իսկ Ամերիկայի ու Ֆրանսիայի ժողովրդի մի մասն ընդունի, իսկ մյուս մասը չընդունի, Արգենտինայի, Պարագվայի ու Բուլղարիայի հայ ժողովրդին էլ մի կողմ դնենք։ Մի կողմ դնենք նաեւ Հայաստանի ոչ «իրական» հատվածը։
Հիշեցնեմ, որ կաթողիկոսն ամենայն հայոց է, այլ ոչ թե «Իրական Հայաստանինը»։
Մոտավոր հաշվարկով, մոտ 17 նոր կաթողիկոսներ ենք ունենալու, որոնք միմյանցից զզվելու են, այդ թվում միմյանց հանդեպ խորթություն են զգալու այդ նոր կաթողիկոսների նոր համայնքները։
Ամեն մի գերտերություն, անգամ ո՛չ գերտերություն, որտեղ Հայ Եկեղեցու թեմ կա, իր համար կաթողիկոս է կարգելու, իր քաղաքական եւ աշխարհաքաղաքական շահերից ելնելով, եւ դա դեռ լավ տարբերակ է։
Օրինակ, հաշվի առնելով Վրաստանի ներկայիս քաղաքական վիճակը, իրենց պետք է որ նիկոլական հայ եկեղեցի` 5-րդ շարասյուն, կփակեն ու թեման կվերջանա։
Փորձեք գուշակել, ով է համատարած ատելության մթնոլորտում իրեն զգում ինչպես ձուկը ջրում, ավելին, ատելությունից սնվում ու կենսական էներգիա ստանում»։


