Քարոզչության տակ գտնվողները շտապում են դիրքորոշում հայտնել․ գործելակերպի նմանություններն ու տարբերությունները․ «Առավոտ»

«Առավոտ» թերթի առաջնորդողը գրում է․ «Ինչպես եւ սպասվում էր` Ուկրաինայի շուրջ լարվածությունն աճում է: Զուգահեռաբար սրվում են Ռուսաստանի եւ ԱՄՆ-ի հակասությունները՝ առայժմ նշաններ չկան, որ կողմերը պատրաստ են այս հարցերում փոխադարձ զիջումներ անելու: Ուկրաինական բանակի ակտիվացումը Դոնբասում, եւ Կրեմլի հայտարարությունը՝ Դոնբասի եւ Լուգանսկի ինքնահռչակ հանրապետությունները ճանաչելու մասին, այդ էսկալացիայի հերթական քայլերն են՝ հեռու գնացող աշխարհաքաղաքական հետեւանքներով: Այդ ամենն ուղեկցվում է քարոզչական պատերազմով՝ իր ողջ գործիքակազմով՝ կեղծ լուրերից մինչեւ կոպիտ վիրավորանքներ:

Քարոզչությունը պարտավոր է լինել պարզունակ, կացնային, երեւույթի մեջ որեւէ երանգ, առավել եւս՝ տարբեր կողմեր չտեսնող, քանի որ նախատեսված է զանգվածների համար: Դրա ազդեցության տակ են ընկնում համապատասխան ուղեղ ունեցող մարդիկ, որոնք, երկու կողմերից էլ մեծամասնություն են կազմում: (Ի դեպ, Հայաստանում էլ շատերը, գտնվելով այդ քարոզչության ազդեցության տակ, շտապում են դիրքորոշում հայտնել՝ անվերապահորեն պաշտպանելով այս կամ այն կողմը):

Կան, այնուամենայնիվ, որոշակի հատկանիշներ, որոնք տարբեր ձեւով են բնութագրում «հակամարտող կողմերը»՝ մոտիվացիայի եւ գործելակերպի առումով: Առաջինն այն է, որ «ամերիկյան քարոզչություն»՝ որպես միասնական երեւույթ, գոյություն չունի. ԱՄՆ-ում չկա «իշխանական խոսափողերի» մենաշնորհ՝ խոշորագույն լրատվամիջոցները պարտադրված չեն վերարտադրել պաշտոնական տեսակետները:

Մինչդեռ Ռուսաստանում դաշնային հեռուստաալիքները զբաղված են նույն տեսակետների կացնային քարոզչությամբ: Դրանք, կարելի է ասել, 1970-ականների «Պրավդա» թերթի հեռուստատեսային տարբերակներ են: Ընդ որում, թեեւ դա հիշեցնում է «սառը պատերազմի» ժամանակաշրջանի խորհրդային քարոզչությունը, այնուամենայնիվ, աչքի է զարնում այն ժամանակվա խորհրդային քարոզիչների (օրինակ, Յուրի Ժուկովի կամ Վալենտին Զորինի) ավելի բարձր մտավոր մակարդակը եւ ավելի լայն մտահորիզոնը՝ ռուսաստանյան այսօրվա «հայրենասիրական լրագրության» ներկայացուցիչների հետ համեմատ:

Երկրորդ տարբերությունն ավելի խորքային է. շարքային ամերիկացիներին Ուկրաինայի հետ կապված խնդիրներն առանձնապես չեն հուզում: Շարքային ռուսաստանցիների համար այդ բոլոր իրադարձությունները (Ղրիմի, իսկ հիմա արդեն՝ նաեւ Դոնեցկի եւ Լուգանսկի մարզերի «նվաճումը») ունեն սկզբունքային նշանակություն՝ դա իրենց երկրի հզորության, կայսրական զգացմունքների, ինքնահաստատման բաղադրիչներից է: Արտաքին եւ ներքին թշնամիներ ունենալն այս դեպքում ազգային ինքնության կարեւոր տարր է: Նման ձեւով ուկրաինացիների համար ռուսներին հակադրվելն ազգաշինության կարեւոր մասն է:

Եվ վերջապես. Միացյալ Նահանգները (ինչպես եւ ժամանակին Խորհրդային Միությունը) աշխարհում ունի բազմաթիվ դաշնակիցներ: Ռուսաստանի դաշնակիցների թիվը բավականին սահմանափակ է, եւ այդ երկիրն օգտվում է բոլոր հնարավորություններից՝ ինչ-որ մեկին «դաշնակից» հայտարարելու համար: Այսօր, օրինակ, «դաշնակից» է հռչակվել Ադրբեջանը: Այսպիսով, Ռուսաստանն ունի երկու դաշնակից, որոնցից մեկը մյուսի երկու նախկին ղեկավարների նկատմամբ «միջազգային հետախուզում» է հայտարարել»:

Մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում։