Ցավով պիտի ասեմ, որ Կյաժի արտահայտությունը՝ էս դիրքը հանձնողի մերը, իրականություն դարձավ

Հովհաննես Խաչատրյանը գրում է. 

Հինգ տարի առաջ ապրիլի երկուսի լուսաբացին,մեր հերոս տղերքը, մինչև արյան վերջին կաթիլը կռիվ տվեցին թշնամու դեմ ու այդպես էլ չհանձնվեցին, որպեսզի մեր երկու պետությունները լինեն ապահով և անվտանգ: Ձեր մասին միայն խոսվելու է ներկայով, դու´ք երբեք չեք մոռացվելու, Ձե´զ, երբեք բացակա չենք դնելու: Ձեր գործած սխրանքը ապացուցեց, որ մեր սերունդն ունակ է մեր պապերի, հայրերի հաղթնակն ամրապնդելու, ավելացնելու և առարկայական դարձնելու: Դուք մեր օրյա լեգենդներն եք:

Դուք ապացուցեցիք, որ ձեր և´հոգում և´սրտում ապրում են`Մոնթե Մելքոնյանի, Սերժ Սարգսյանի, Վազգեն Սարգսյանի, Լեոնիդ Ազգալդյանի նման հերոսները:

Տղերք մի բան եմ ուզում Ձեզ ասել, չեք պատկերացնի, չեք հավատա, բայց Ձեր պահած դիրքերը այսօր էլ մերը չեն, ձեր ախպերները, ձեզ նման կյանքի ու մահվան կռիվ տվեցին ու պահեցին դիրքերը, բայց Հայաստանի ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը այն սկուտեղի վրա մատուցեց թշնամուն: Տղերք սրանք ուրացան ու գողացան մեր հաղթանակը, գիտեմ չեք ների մեզ... ցավով պիտի ասեմ, որ Ռոբի (Կյաժի) արտահայտությունը (էս դիրքը հանձնողի մերը) իրականություն դարձավ: