1000 դրամը չեմ մուծի, մինչև Արևմտյան Հայաստանը չդառնա Հայաստանի Հանրապետության մաս. «Առավոտ»

«Առավոտ» թերթի առաջնորդողը գրում է. «Եթե առաջին ընթերցումից երկրորդ ընթերցում «1000 դրամի» օրինագծի մեջ ավելացվի կամավորության սկզբունքը, ապա դրա հետ կապված գլխավոր խնդիրն, իմ կարծիքով, կլուծվի: Եվ զգալիորեն կպակասի այն մարդկանց թիվը, ովքեր դեմ էին հանդես գալիս այս օրինագծին, քանի որ պարտադրանքի դեպքում դա ոչ թե հանգանակություն է, այլ՝ թաքնված հարկ: Ինչ մնում է նրանց, ովքեր, միևնույն է, դեմ են այդ գաղափարին, ապա կամավորության սկզբունքի դեպքում նրանց համար ելք կլինի. աշխատող քաղաքացին դիմում է գրում իր հիմնարկի հաշվապահությանը, որ ինքը հրաժարվում է վճարել 1000 դրամ իր աշխատավարձից, եւ այդ հազար դրամը չի գանձվում: Հիմնավորումները կարող են տարբեր լինել. «Ես աղքատ եմ», «Ես չեմ վստահում այս իշխանություններին», «Ես վստահ եմ, որ այդ փողերը կգողանան», «Ես ատում եմ ՀՀԿ-ին», «Մինչև բոլոր թալանչիների թալանածը չվերադարձվի ժողովրդին, չեմ մուծի», «Մինչև Հայաստանում չվերականգնվի սահմանադրական կարգը և չանցկացվեն ազատ արդար ընտրություններ, չեմ մուծի», «Մինչև «Սասնա Ծռերին» ազատ չարձակեն և չիրականացվի Սեֆիլյանի «ճանապարհային քարտեզը», չեմ մուծի», «Մինչև Արևմտյան Հայաստանը չդառնա Հայաստանի Հանրապետության մաս, չեմ մուծի» և այլն: Կարելի է, իհարկե, ոչ մի հիմնավորում չգրել, պարապես գրել՝ «Հրաժարվում եմ», և վերջ: Եվ դա չպիտի դիտվի որպես դատապարտելի երևույթ: Հիմնադրամի ստեղծման հետ կապված գլխավոր խնդիրն այդպիսով կլուծվի: (Կոռուպցիայի, թալանի, դղյակների, արդարութան և հատկապես Արևմտյան Հայաստանի խնդիրները դրանով, իհարկե, չեն լուծվի, բայց դրա մասին դեռ քանի՜ առիթ կլինի խոսելու): Կարևորը՝ գործելու է կամավորության սզբունքը: Ենթադրենք, աշխատողների 90%-ը կհրաժարվի վճարել 1000 դրամ, բայց, դրա փոխարեն շատերը, օրինակ՝ ես, կմուծեն 10 000 դրամ, և այսպիսով հիմնադրամի նախատեսած գումարները կհավաքվեն: Կարծում եմ, Հայաստանում աշխատողների առնվազն 10%-ը ինձ նման է մտածում: …1823-24 թվականներին Վիեննայում ապրող հայտնի հրատարակիչ և սիրողական մակարդակով երաժշտություն գրող Անտոնիո Դիաբելին հանդես էր եկել մի հետաքրքիր նախաձեռնությամբ: Նա գրել էր վալսի թեմա և առաջարկել էր իր ժամանակի ամենահայտնի կոմպոզիտորներին դրա հիման վրա գրել վարիացիաներ: Նախատեսված էր մեկ ժողովածուի մեջ հրատարակել դրանք, իսկ հասույթը փոխանցել նապոլեոնական պատերազմներից տուժած երեխաներին և զոհվածների այրիներին: Այսպիսով գրվեցին 50 վարիացիաներ, իսկ «հայտնիներից» նախագծին մասնակցել են Ֆրանց Շուբերտը, Կարլ Չերնին և նրա 7-ամյա աշակերտ Ֆերենց Լիստը: Բեթհովենը սկզբից հրաժարվում էր միանալ այդ նախաձեռնությանը՝ ոչ թե այն պատճառով, որ չէր ուզում օգնել այրիներին, այլ՝ սկզբունքորեն դեմ լինելով «կոլեկտիվ ստեղծագործությանը»: Բայց հետո իր առանձին 33 վարիացիաները գրեց Դիաբելիի թեմայով` ապացուցելու համար, որ նույնիսկ այդ անտաղանդ, զուտ սալոնային վալսի հիման վրա հնարավոր է գլուխգործոց ստեղծել: Որակը դարձյալ քանակից ավելի կարևոր եղավ»: [b]Ամբողջությամբ թերթի այսօրվ ահամարում:[/b]