1009 դիտում
11:45 23-09-2023
ՊԲ-ն լուծարվում է, իսկ արցախցիների վստահությունը խաղաղապահների նկատմամբ` 0. Տիգրան Աբրահամյան
Արցախի գլխավոր օրակարգը եղել ու մնում է անվտանգության խնդիրը: Այս մասին իր ֆեյսբուքյան էջում գրել է պատգամավոր Տիգրան Աբրահամյանը։
«Արցախի գլխավոր օրակարգը եղել ու մնում է անվտանգության խնդիրը:
Ժամանակի ու իրադրության փոփոխությունների ժամանակ դրանք անընդհատ վերանայվում են, իսկ հիմա, առավել քան երբևէ, խիստ անորոշ են:
Մինչև 2018-ը կար պաշտպանության բանակն ու Հայաստան պետության անվտանգության երաշխավոր լինելու հանգամանքը:
2018 թվականի հայտնի իրադարձություններից հետո մեկնարկեց պետականության և որպես դրա հիմնասյուն` զինված ուժերի կազմաքանդման գործընթացը, սակայն բանակն իր դիմադրողականության շնորհիվ դեռ որոշ ժամանակ իր խնդիրը կատարում էր:
44-օրյա պատերազմից հետո ՀՀ իշխանությունը ոչ միայն պաշտոնապես հետ կանգնեց Արցախի անվտանգության երաշխավորը լինելու իր առաքելությունից, այլ դրա ուղղությամբ կոնկրետ քայլեր իրականացրեց:
Դրանից հետո թեև Արցախի պաշտպանության բանակի պահպանության տարածքը մեծացավ, սակայն ներուժն ու ռեսուրսները կտրուկ նվազեցին:
Տեղակայվեցին ռուս խաղաղապահներ, որոնց գործառույթը ոչ թե ՊԲ-ի հետ անվտանգության ապահովումն էր, այլ պատերազմի կանխումը, ինչը տապալվեց:
Ի՞նչ ունենք այսօր անվտանգության տեսանկյունից` վերջին ագրեսիան հաշվի առնելով:
Անվտանգությունը համակարգային առումով մնաց փլատակների տակ:
ՊԲ-ն լուծարվում է, իսկ արցախցիների վստահությունը խաղաղապահների նկատմամբ` 0:
Որն է՞ այլընտրանքը: Ի՞նչ անվտանգային միջավայր է ներդրվելու Արցախում և ովքե՞ր ու ի՞նչ ձևով են մարդկանց անվտանգությունն ապահովելու գործառույթ ստանձնելու:
Մինչև այս հարցին Արցախի ներսում պատասխան չլինի մարդիկ ոչ միայն բացառապես մտածելու են դուրս գալու մասին և դա բնական է, այլ իրենց ամենօրյա կյանքը կախված է լինելու ադրբեջանական քմահաճույքներից:
Մի կողմից թվում է, թե գլոբալ գործընթացի տեսանկյունից ամեն բան ակնհայտ է, սակայն մարդկային ճակատագրերի ու պայքարի ռազմավարության առումով` ոչ»:
«Արցախի գլխավոր օրակարգը եղել ու մնում է անվտանգության խնդիրը:
Ժամանակի ու իրադրության փոփոխությունների ժամանակ դրանք անընդհատ վերանայվում են, իսկ հիմա, առավել քան երբևէ, խիստ անորոշ են:
Մինչև 2018-ը կար պաշտպանության բանակն ու Հայաստան պետության անվտանգության երաշխավոր լինելու հանգամանքը:
2018 թվականի հայտնի իրադարձություններից հետո մեկնարկեց պետականության և որպես դրա հիմնասյուն` զինված ուժերի կազմաքանդման գործընթացը, սակայն բանակն իր դիմադրողականության շնորհիվ դեռ որոշ ժամանակ իր խնդիրը կատարում էր:
44-օրյա պատերազմից հետո ՀՀ իշխանությունը ոչ միայն պաշտոնապես հետ կանգնեց Արցախի անվտանգության երաշխավորը լինելու իր առաքելությունից, այլ դրա ուղղությամբ կոնկրետ քայլեր իրականացրեց:
Դրանից հետո թեև Արցախի պաշտպանության բանակի պահպանության տարածքը մեծացավ, սակայն ներուժն ու ռեսուրսները կտրուկ նվազեցին:
Տեղակայվեցին ռուս խաղաղապահներ, որոնց գործառույթը ոչ թե ՊԲ-ի հետ անվտանգության ապահովումն էր, այլ պատերազմի կանխումը, ինչը տապալվեց:
Ի՞նչ ունենք այսօր անվտանգության տեսանկյունից` վերջին ագրեսիան հաշվի առնելով:
Անվտանգությունը համակարգային առումով մնաց փլատակների տակ:
ՊԲ-ն լուծարվում է, իսկ արցախցիների վստահությունը խաղաղապահների նկատմամբ` 0:
Որն է՞ այլընտրանքը: Ի՞նչ անվտանգային միջավայր է ներդրվելու Արցախում և ովքե՞ր ու ի՞նչ ձևով են մարդկանց անվտանգությունն ապահովելու գործառույթ ստանձնելու:
Մինչև այս հարցին Արցախի ներսում պատասխան չլինի մարդիկ ոչ միայն բացառապես մտածելու են դուրս գալու մասին և դա բնական է, այլ իրենց ամենօրյա կյանքը կախված է լինելու ադրբեջանական քմահաճույքներից:
Մի կողմից թվում է, թե գլոբալ գործընթացի տեսանկյունից ամեն բան ակնհայտ է, սակայն մարդկային ճակատագրերի ու պայքարի ռազմավարության առումով` ոչ»:
Նմանատիպ նյութեր
Այս բաժնից
1705 դիտում
14:35 22-11-2024
