1175 դիտում
10:53 30-07-2022
Նրանք մեզ կշտամբում են, որ մենք լավ չենք պաշտպանել հայրենիքը․ «Առավոտ»
«Առավոտ» թերթի առաջնորդողը գրում է․ «Արտերկրում ապրող մեր հայրենակիցները, այդ թվում նաեւ՝ նախկին հայաստանցիները, բնականաբար, իրավունք ունեն գնահատականներ հնչեցնելու Հայաստանի, մեր իշխանության եւ ընդդիմության, տարբեր խնդիրների մասին: Երբեմն այդ դատողությունները հետաքրքիր եւ օգտակար են լինում:
Այդ մարդկանց մեջ, որոնք, ի դեպ, Հայաստանի բնակչությունից առնվազն երեք անգամ շատ են, կան խանդավառ նիկոլականներ, եւ նույնքան ոգեշունչ հականիկոլականներ, եւ այդ երկու զանգվածների հարաբերակցությունը, իմ տպավորությամբ, մոտավորապես, 50/50 է, ի տարբերություն Հայաստանի, որտեղ առաջին խումբն՝ ակտիվ քաղաքացիների շրջանում, գերակշռում է: Արտերկրում շատ են, իհարկե, նաեւ սթափ մտածող հայեր, որոնք հասկանում են, որ խնդիրն ամենեւին անձերի մեջ չէ: Բոլոր դեպքերում մարդիկ կարող են իրենց կարծիքն արտահայտել հայրենիքում տեղի ունեցող գործընթացների մասին, եւ այն փաստարկը, որ երբեմն հնչում է՝ «արի Հայաստան, նոր խոսա», ինձ առանձնապես համոզիչ չի թվում:
Ես որոշակի վերապահում ունեմ, երբ նախկին հայաստանցիները սկսում են մեղադրել կամ կշտամբել մեզ՝ այստեղ մնացածներիս: 2018 թվականից առաջ նրանք (հիմնականում՝ տրանսլիտով) գրում էին՝ «դուք բոլորդ ստրուկ եք, որովհետեւ հանդուրժում եք Սերժին»: Այնուհետեւ պարզվեց, որ իրականում հայաստանցիների մեծամասնությունը չի հանդուրժում եւ մերժում է երրորդ նախագահին:
Շատերը հենց իշխանափոխությունն էին համարում հայրենիք վերադառնալու միակ նախապայմանը: Իշխանությունը փոխվել է չորս տարի առաջ, իսկ վերադառնալու խոստում տվողների ճնշող մեծամասնությունը շարունակում է ապրել իրենց ռուսաստաններում եւ գլենդեյլներում: Դա եւս մի փաստարկ է հօգուտ այն թեզի, որ հայաստանյան խնդիրներն անձնական չեն:
Պատերազմը փոխեց դրսում ապրող մեր հայրենակիցների մեղադրանքների ուղղվածությունը: Հիմա արդեն նրանք մեզ կշտամբում են, որ մենք լավ չենք պաշտպանել հայրենիքը: Վերջերս նրանցից մեկն ինձ գրեց, որ մենք՝ Հայաստանում ապրողներս, պատրաստ չենք մեր կյանքը զոհաբերել հանուն հայկական հողի: Չգիտեմ, գուցե նման խնդիր կա: Բայց եթե մարդը պատրաստ չէ զոհաբերել իր հարմարավետությունը, կոմֆորտը, ապա տարակուսելի է, թե ինչու է նա մյուսներից ավելի մեծ զոհաբերություններ պահանջում:
Թե ինչու են մարդիկ գնացել եւ մեծ թափով շարունակում գնալ, դա նրանց անձնական գործն է: Կեցցե մարդկանց ազատ տեղաշարժվելու իրավունքը: Որ նրանք ամբողջապես չեն կտրվել հայրենիքից եւ ունեն մտահոգություններ՝ դա բնական է եւ անգամ՝ խրախուսելի: Բայց որ մտահոգություններ արտահայտելու ձեւերի եւ բովանդակության հարցում պիտի լինեն որոշակի էթիկական սահմանափակումներ՝ դա նույնպես ակնհայտ է»:
Մանրամսան՝ թերթի այսօրվա համարում։
Այդ մարդկանց մեջ, որոնք, ի դեպ, Հայաստանի բնակչությունից առնվազն երեք անգամ շատ են, կան խանդավառ նիկոլականներ, եւ նույնքան ոգեշունչ հականիկոլականներ, եւ այդ երկու զանգվածների հարաբերակցությունը, իմ տպավորությամբ, մոտավորապես, 50/50 է, ի տարբերություն Հայաստանի, որտեղ առաջին խումբն՝ ակտիվ քաղաքացիների շրջանում, գերակշռում է: Արտերկրում շատ են, իհարկե, նաեւ սթափ մտածող հայեր, որոնք հասկանում են, որ խնդիրն ամենեւին անձերի մեջ չէ: Բոլոր դեպքերում մարդիկ կարող են իրենց կարծիքն արտահայտել հայրենիքում տեղի ունեցող գործընթացների մասին, եւ այն փաստարկը, որ երբեմն հնչում է՝ «արի Հայաստան, նոր խոսա», ինձ առանձնապես համոզիչ չի թվում:
Ես որոշակի վերապահում ունեմ, երբ նախկին հայաստանցիները սկսում են մեղադրել կամ կշտամբել մեզ՝ այստեղ մնացածներիս: 2018 թվականից առաջ նրանք (հիմնականում՝ տրանսլիտով) գրում էին՝ «դուք բոլորդ ստրուկ եք, որովհետեւ հանդուրժում եք Սերժին»: Այնուհետեւ պարզվեց, որ իրականում հայաստանցիների մեծամասնությունը չի հանդուրժում եւ մերժում է երրորդ նախագահին:
Շատերը հենց իշխանափոխությունն էին համարում հայրենիք վերադառնալու միակ նախապայմանը: Իշխանությունը փոխվել է չորս տարի առաջ, իսկ վերադառնալու խոստում տվողների ճնշող մեծամասնությունը շարունակում է ապրել իրենց ռուսաստաններում եւ գլենդեյլներում: Դա եւս մի փաստարկ է հօգուտ այն թեզի, որ հայաստանյան խնդիրներն անձնական չեն:
Պատերազմը փոխեց դրսում ապրող մեր հայրենակիցների մեղադրանքների ուղղվածությունը: Հիմա արդեն նրանք մեզ կշտամբում են, որ մենք լավ չենք պաշտպանել հայրենիքը: Վերջերս նրանցից մեկն ինձ գրեց, որ մենք՝ Հայաստանում ապրողներս, պատրաստ չենք մեր կյանքը զոհաբերել հանուն հայկական հողի: Չգիտեմ, գուցե նման խնդիր կա: Բայց եթե մարդը պատրաստ չէ զոհաբերել իր հարմարավետությունը, կոմֆորտը, ապա տարակուսելի է, թե ինչու է նա մյուսներից ավելի մեծ զոհաբերություններ պահանջում:
Թե ինչու են մարդիկ գնացել եւ մեծ թափով շարունակում գնալ, դա նրանց անձնական գործն է: Կեցցե մարդկանց ազատ տեղաշարժվելու իրավունքը: Որ նրանք ամբողջապես չեն կտրվել հայրենիքից եւ ունեն մտահոգություններ՝ դա բնական է եւ անգամ՝ խրախուսելի: Բայց որ մտահոգություններ արտահայտելու ձեւերի եւ բովանդակության հարցում պիտի լինեն որոշակի էթիկական սահմանափակումներ՝ դա նույնպես ակնհայտ է»:
Մանրամսան՝ թերթի այսօրվա համարում։
Նմանատիպ նյութեր
1030 դիտում
10:03 30-09-2014
2169 դիտում
09:38 21-01-2015
Այս բաժնից
1246 դիտում
08:16 16-11-2024
1090 դիտում
07:29 16-11-2024
