Ազատե՞լ կանանց, թե՞ պահել նրանց հնազանդության մեջ

Առաջ կնոջը մարդու տեղ չէին դնում և մարդ չէին հաշվում: Նա տղամարդու սեփականությունն էր: Մինչև ամուսնանալը նրա կյանքը տնօրինում էր հայրը, իսկ ամուսնանալուց հետո՝ ամուսինը: Մինչև հիմա մեր եկեղեցու կարգով տղամարդը տերն է, կինը՝ հնազանդը: Այսպես է եղել սոցիալական դրությունը: Առաջ կարծում էին, թե կինը ազատություն չի ուզում, այլ՝ տղամարդ, երեխաներ, ընտանիք, սեր և քաղցրավենիք: Սակայն այդ կարծիքը արմատապես փոխվեց ժողովրդավարական հաղթանակներից հետո: Դա չի եղել մեկ օրում, ինչպես կարծում են որոշ վերլուծաբաններ: Դա քաղաքակրթական հեղափոխման արդյունք է: Քաղաքակրթական փոփոխության արդյունքում ժողովուրդը ազնվական ծագում չունեցողները քաղաքացիական ազատություններ է ստացել: Կառավարման կարգը դարձել է ժողովրդավարությունը: Ժողովրդավարության հաստատման և խորացման հետևանքով բարձրացել է կնոջ ազատության խնդիրը: Այստեղ որոշիչ նշանակություն են ունեցել ռոմանտիկ և պրագմատիկ մոտեցումները: Ռոմանտիզմի մեջ կինը խորհրդանշում է ժողովուրդը: Ռոմանտիկ հեքիաթներում, պամֆլետներում կնոջը պատկերում են ազատ՝ նկատի ունենալով ժողովրդի ազատությունը, երբեմն՝ ընդհանրապես ազատությունը: Այսինքն՝ ակնարկում են, որ ժողովուրդը պիտի ազատ լինի. որոշում ընդունելու, ընտրելու իրավունք ունենա: Եվ ամենևին նկատի չեն ունեցել կոնկրետ կնոջ ազատությունը: Ինչպես նաև ազատագրական պայքարի ոգեշնչողները հերոսի կողքին պատկերել են կնոջը, որը նույնպես պայքարում է ժողովրդի ազատության համար: Այդպես նրանք ակնարկել են, որ ժողովուրդը հերոսի հետ միասին պայքարում է իր ազատության համար: Այդպիսով, գրականության մեջ ստեղծվել է ազատ կնոջ կերպարը: Դրան գումարվել է պրագմատիկ մոտեցումը: Քաղաքացիական ակտիվությունը ժողովրդավարական համակարգում կարևոր գործոն է: Եվ պրագմատիկները որոշում են կանանց նույնպես քաղաքացիական իրավունքներ տալ, օգտագործել նրանց էներգիան, ուժը, ընդունակությունները: Կինը սկզբում չի համաձայնվում ազատություն ստանալ: Նա թարս է հասկանում ազատություն ստանալու առաջարկը: Նա կարծում է, թե այդպիսով տղամարդն իրեն բաց է թողնում, ազատվում իրենից: Նա վախենում է, որ զրկվելու է տղամարդու հովանավորությունից ու ստիպված ինքն է իր մասին հոգ տանելու և մերժում է ազատության առաջարկը: Դրանից հետո քաղաքակրթության ճարտարապետները հասկանում են, որ կինն իր ազատությունը պիտի նվաճի սեփական պայքարով: Եվ սկսում են կանանց շրջանում զարգացնել կնոջ ազատության գաղափարը: Վերջապես, 19-րդ դարում հեղափոխական կանայք բարձրացնում են կնոջ ազատության դրոշը: Կնոջ ազատությունը ներկայում ևս քաղաքակրթական ցուցանիշ է: Արաբական երկրներում կնոջ ազատությունը նշանակում է, որ այնտեղ հաստատվում է արևմտյան քաղաքակրթության գերիշխանությունը մահմեդականության նկատմամբ: Ահա թե ինչու է պետքարտուղարը շնորհավորում մարտի 8-ը: [b]ԹԱԹՈՒԼ ՄԿՐՏՉՅԱՆ [/b]