Եթե Հովհաննավանքում տեղի ունեցողից հանում ես Փաշինյանին, այնտեղ ըստ էության չի մնում ոչինչ. Հակոբ Բադալյան
Քաղաքագետ Հակոբ Բադալյանի տելեգրամյան գրառումը.
Առավոտյան Հովհաննավանքում կարգալույծ քահանայի մատուցմամբ տեղի կունենա հերթական միջոցառումը, որ մատուցվում է իբրեւ պատարագ:
Իհարկե որեւէ կերպ զարմանալի չէ, որ Նիկոլ Փաշինյանը շարունակելու էր այդ գործողությունը, քանի որ նպատակը այսպես ասած զուգահեռ իրողություն ձեւավորելն է: Հետեւաբար, դա նշանակում է, որ նա պետք է փորձի իր մասնակցությամբ ձեւավորել այն, քանի որ, եթե Հովհաննավանքում տեղի ունեցողից հանում ես Փաշինյանին, այնտեղ ըստ էության չի մնում ոչինչ:
Եվ, այստեղ է գուցե ընդհանուր այս մեծ խաղում Հայ Առաքելական եկեղեցու «բանալին»՝ հանել պրոցեսից Փաշինյանին: Հասկանալի է, որ խոսքը ֆիզիկապես հանելու մասին չէ: Հանել Փաշինյանին եւ տեսնել հանրությանը, հնարավորինս լայն հանրություն, ու հնարավորինս աշխատել այդ հանրության հետ, պրոցեսում «չտեսնելով» Փաշինյան: Կարծում եմ պատկերացնում եք, որ խոսքը բառի բուն իմաստով չէ, որովհետեւ հնարավոր չի լինելու իհարկե ընդհանրապես չնկատել վարչապետի կարգավիճակ ունեցող պաշտոնյային, որը ի զորու է ստեղծել լրահոս, ստեղծել մեդիաուշադրություն եւ այլն:
Խոսքը հայեցակարգի մասին է, որով պետք է թերեւս առաջնորդվել մեծ խաղի ավելի երկարաժամկետ չափումներում:
Ընդ որում, սա վերաբերում է հենց եկեղեցուն, եւ ոչ թե այն պաշտպանելու դիրքերից ներկայացող քաղաքական ուժերին: Նրանք թող դիրքորոշվեն այդ պաշտպանության դաշտում, թող տեսնեն Փաշինյանին, քննադատեն նրան, նրա հետ պայքարեն: Նրանց եւ Փաշինյանի հարաբերությունը քաղաքական պայքարի պրոցես է, իր ժանրով ու կանոններով:
Եկեղեցու խնդիրը այդ ամենից վեր լինելն է, հետեւաբար՝ Փաշինյանին պրոցեսից «հանելն» ու նրա փոխարեն հանրությանը «տեղավորելը»: Այդ կերպ, եկեղեցու դեմ պայքարի տակն արդեն չի մնա ոչինչ:
Առավոտյան Հովհաննավանքում կարգալույծ քահանայի մատուցմամբ տեղի կունենա հերթական միջոցառումը, որ մատուցվում է իբրեւ պատարագ:
Իհարկե որեւէ կերպ զարմանալի չէ, որ Նիկոլ Փաշինյանը շարունակելու էր այդ գործողությունը, քանի որ նպատակը այսպես ասած զուգահեռ իրողություն ձեւավորելն է: Հետեւաբար, դա նշանակում է, որ նա պետք է փորձի իր մասնակցությամբ ձեւավորել այն, քանի որ, եթե Հովհաննավանքում տեղի ունեցողից հանում ես Փաշինյանին, այնտեղ ըստ էության չի մնում ոչինչ:
Եվ, այստեղ է գուցե ընդհանուր այս մեծ խաղում Հայ Առաքելական եկեղեցու «բանալին»՝ հանել պրոցեսից Փաշինյանին: Հասկանալի է, որ խոսքը ֆիզիկապես հանելու մասին չէ: Հանել Փաշինյանին եւ տեսնել հանրությանը, հնարավորինս լայն հանրություն, ու հնարավորինս աշխատել այդ հանրության հետ, պրոցեսում «չտեսնելով» Փաշինյան: Կարծում եմ պատկերացնում եք, որ խոսքը բառի բուն իմաստով չէ, որովհետեւ հնարավոր չի լինելու իհարկե ընդհանրապես չնկատել վարչապետի կարգավիճակ ունեցող պաշտոնյային, որը ի զորու է ստեղծել լրահոս, ստեղծել մեդիաուշադրություն եւ այլն:
Խոսքը հայեցակարգի մասին է, որով պետք է թերեւս առաջնորդվել մեծ խաղի ավելի երկարաժամկետ չափումներում:
Ընդ որում, սա վերաբերում է հենց եկեղեցուն, եւ ոչ թե այն պաշտպանելու դիրքերից ներկայացող քաղաքական ուժերին: Նրանք թող դիրքորոշվեն այդ պաշտպանության դաշտում, թող տեսնեն Փաշինյանին, քննադատեն նրան, նրա հետ պայքարեն: Նրանց եւ Փաշինյանի հարաբերությունը քաղաքական պայքարի պրոցես է, իր ժանրով ու կանոններով:
Եկեղեցու խնդիրը այդ ամենից վեր լինելն է, հետեւաբար՝ Փաշինյանին պրոցեսից «հանելն» ու նրա փոխարեն հանրությանը «տեղավորելը»: Այդ կերպ, եկեղեցու դեմ պայքարի տակն արդեն չի մնա ոչինչ:


