Գրող, հրապարակախոս Սպարտակ Ղարաբաղցյանը գրում է.

Օպերայի հարակից հրապարակում այսօր բազմամարդ միտինգ-ցույց էր: Աշնանային անսովոր տաք օրը հեռավոր հուշեր արթնացրին...

Երեսուն տարի առաջ էլ հենց այս օրերին լեփ-լեցուն էր այս տարածքը ու ժողովուրդը վանկարկում էր. ,, ԱՐ-ՑԱԽ ... ԱՐ-ՑԱԽ.... ՂԱՐԱԲԱՂԸ ՄԵՐՆ է... ՂԱ-ՐԱ-ԲԱ-ՂԸ ՄԵՐՆ Է....,,

Հիշում եմ, թոթովախոս մի մանչուկ , ինչպես էր մեծավարի բռունցքը վեր պարզած փորձում նմանվել մեծերին ու իր թոթով լեզվով նույնը վանկարկում՝ ,,ՂԱՐԱԲԱՂԸ ՄԵՐՆ Է...,, Հիմա այն թոթովախոս մանչուկը հասուն տղամարդ է հաստատ, ու գուցե սահմանու՞մ է կանգնած, կամ էլ...

Չգիտեմ, չեմ ուզում գուշակություններ անել, բայց ուզում եմ հավատալ, որ ՍԱՀՄԱՆԸ ՊԱՀՈՂՆԵՐԻՑ Է ՀԱՍՏԱՏ....

Հիմա, երեսուն տարի անց, կրկին մարդաշատ է, բայց ուրիշ բան են վանկարկում... ու թոթովախոս մի մանչուկ ուրիշ բան է վանկարկում՝,, ՆԻ-ԿՈԼ ՀԵ-ՌԱ-ՑԻՐ... ՆԻ-ԿՈԼ ՀԵ-ՌԱ -ՑԻՐ...,,

Աշնանային արևոտ ու ՏԽՈՒՐ ՕՐ Է....