«Փոքր» լինելն այլևս խնդիր չէ․ Հայաստանը կարող է լուրջ գործոն լինել, ինչպես հարյուր միլիոնանոց ազգերը․ «Առավոտ»

«Առավոտ» թերթի առաջնորդողը գրում է․ ««Մենք փոքր երկիր ենք, հարևանների հետ բազմաթիվ խնդիրներ ունենք՝ ինչպե՞ս կարող ենք ազդել այս բարդ տարածաշրջանում տեղի ունեցող պայթյունավտանգ գործընթացների վրա»: Այդ տրամաբանությունը խորապես արմատավորվել է հայաստանյան հասարակության մեջ: Եթե անգամ դա ուղիղ տեքստով չի ասվում, նկատի է առնվում ենթատեքստում: Այդ մոտեցումը թերևս ճիշտ կլիներ 19-րդ դարում, անգամ 20-րդ դարում՝ մինչև 90-ական թվականները: Բայց վերջին 30 տարում տեկտոնիկ փոփոխություններ են տեղի ունեցել ոչ միայն աշխարհակարգում, այլև (դրա հետ սերտորեն կապված) տնտեսության, գիտության մեջ, տեխնոլոգիաներում, բիզնեսի կազմակերպման ոլորտում: Փոփոխությունները կարելի էր տեսնել արտադրության օրինակով: Ինչ էր իրենից ներկայացնում մեծ գործարանը 20-րդ դարում՝ անկախ նրանից, թե ինչպիսին էր արտադրության ձևը՝ «կապիտալիստական», թե «սոցիալիստական». տնօրեն, փոխտնօրեններ՝ այս կամ այն «գծով», վարչություններ, բաժիններ, արտադրամասեր՝ իրենց պետերով, գլխավոր և ոչ գլխավոր տեխնոլոգներով, էլեկտրիկներով և այլն: Ինչպիսին է աշխատանքի կազմակերպումը ժամանակակից IT ձեռնարկությունում. դարձյալ կա տնօրեն, որովհետև պետք է մեկը լինի, որը զարգացման տեսլական ունենա և մտածի ռազմավարության մասին, իսկ մնացածը խմբեր են 5-20 հոգուց բաղկացած՝ իրենց մենեջերով, որոնք իրականացնում են իրենց առաջ դրված խնդիրը՝ որքան շատ լինի ստեղծագործական տարրն այդ աշխատանքում, այնքան լավ: Այս պայմաններում որքան շատ մարդ իրեն «լիդեր» զգա իր գործում, այնքան լավ՝ ձեռնարկության համար: Փոքրումեծ, ըստ էության, գոյություն չունի. վիրտուալ, հեռահար կապն ապահովվում է թե՛ այդ խմբերի, թե՛ ձեռնարկությունից դուրս գտնվող խմբերի միջև: Ընդ որում, բացարձակապես պարտադիր չէ, որ այդ խմբերը գտնվեն նույն պետության տարածքում: Աշխարհակարգը նույնպես գնում է դեպի այս մոդելը. նախկին հիերարխիաներն այլևս չեն գործում, կարևորը ստեղծագործական ջիղն է և կապերն են, կամ, եթե ավելի գիտական եզր օգտագործենք, սիներգիան՝ համագործակցությունը, աջակցությունը, օգնությունը, բազմաթիվ խմբերի գումարային էֆեկտը: Հայերը (Հայաստան պետության գլխավորությամբ) այստեղ կարող են նույնքան լուրջ գործոն լինել, որքան հարյուր միլիոնանոց ազգերը: Միայն մի պայմանով՝ «աշխատանքի ճիշտ կազմակերպման» դեպքում, որի տակ այս պարագայում պետք է հասկանալ համագործակցության ամենաարդյունավետ ձևաչափը: ․․․Մասնագետներն արձանագրում են. ժամանակի ընթացքում՝ 1990-ականների կեսերից սկսած, այն առաջարկները, որոնք ԱՄՆ-ը և Իսրայելը ներկայացնում են պաղեստինցիներին, ավելի և ավելի վատն ու մերժելի են դառնում: Դրա բացատրությունը պարզ է. նույն ժամանակահատվածում արաբական աշխարհն ավելի և ավելի է պառակտվում»: [b]Ամբողջությամբ՝ թերթի այսօրվա համարում։[/b]