ԱԺ պատգամավորը՝ այն մասին, թե ինչու է մանուկ հասակում դանակահարվել, որ տղաներին էին երեքտառանոց պիտակ կպցնում, ինչու է պահում բանվորական հագուստը, խմում մատուցողուհիների կենացը և ավելին

ԱԺ ԲՀԿ-ական պատգամավոր Արագած Ախոյանը անկեղծանում է և պատմում, թե ինչու է իններորդ դասարանում դանակահարվել, ովքեր են իրեն տեսնելուց ճանապարհը փոխում, ինչու են կոնդեցիների հետ հեծանիվի «ժնջիլներով» իրար ծեծել, փողոցում ինչ կյանքի դարբնոց է անցել, և որ տղաներին էին սպառնում երեքտառանոց պիտակները, ինչու է բանակում զրկվել ատամներից և «բացել» գլուխը, ինչպես է հարստացել, ինչու է պահել բանվորական հագուստները, ինչ ծախսի տակ է ընկել կնոջ հետ հանդիպելու համար, ինչու է խմում մատուցողուհիների կենացը, ինչպես են ռեստորաններում իրեն ճանաչում, ինչու թույլ չի տալիս երեխաներին հագուստի և կոշիկների վրա շատ գումար ծախսել, ինչ արժեն իր հագուստները, ինչու է երեք տարի պայքարել, որ աղջիկն իր ընտրած տղայի հետ չամուսնանա, ինչպես է պատժում իր աշխատողներին և շատ նոր բացահայտումներ: ԱԺ ԲՀԿ-ական պատգամավորի հետ SHAMSHYAN. com-ի հարցազրույցը ներկայացնում ենք ստորև. [b]- Պարոն Ախոյան վերջին անգամ ե՞րբ եք աչքի անցկացրել ձեր ընտանեկան ալբոմը: Ինչպիսի՞ ընտանիքում եք մեծացել և որտե՞ղ:[/b] - Տեսեք, իմ սեղանին դրված է ամենասուրբ լուսանկարներից մեկը, որտեղ ես և տատիկս ենք: Ես ամեն օր էլ աչքի եմ անցկացնում մեր ընտանեկան ալբոմը: Անգամ մտովի եմ հաճախ հուշերս թերթում: Հենց երեկոյան եղբորս հետ քննարկում էինք, թե որտեղ ինչ նկարներ կան, որ հավաքենք և թվայնացնենք: Ծնվել և մեծացել եմ Արագածոտնի մարզի պատմական Աղցք գյուղում: 1970 թվականից տեղափոխվել ենք Երևան: Մեր ընտանիքը ավանդապաշտ ընտանիք է եղել: Մարդը ծնվում և իր հետ լույս աշխարհ է բերում ժառանգական հատկանիշներ: Այդ ամենը ոչ թե խոսքերով, այլ արյան հետ է փոխանցվում: Մեր ընտանիքի գլխավոր արժեքներից մեկը հարգանքն է մեծի նկատմամբ: Մենք տանը երկար տարիներ հիվանդ տատիկ ենք պահել: Ես մայրիկիս հաճախ եմ ասում, որ եթե ոչինչ չանեիք մեզ համար, միայն այն, որ մեզ փոխանցվեց հարգանքը մեծի նկատմամբ, արդեն ամեն ինչ ասում է: Մի օրինակ բերեմ: Հորաքույրս էր պատմում, հպարտանում: Դեռ դպրոցական էլ չեմ եղել և իրենց տանը հերթական միջոցառման ժամանակ, որին տատիկս հիվանդության պատճառով չի մասնակցել, հարցրել եմ, թե տատիկի բաժինը պահե՞լ է, թե՞ ոչ: Այն ժամանակ ուտեստները սահմանափակ էին: Իմ բաժինը լավաշով փաթաթում և տանում եմ տատիկիս: [b]- Իսկ ինչպիսի՞ն էր Արագած Ախոյանը բակում, դպրոցում, պատանեկան տարիքում: Իմ կարծիքով, խելոք չեք եղել, բայց հաշտարարի դեր եք ստանձնել Ձեր շրջապատում: Համոզված եմ` մանկությունից մնացած սպիներ կունենաք:[/b] - Հաշտարար լինելու համար նույնիսկ դանակահարվել եմ, ամիսներով հիվանդանոցում պառկել և այլն, և այլն: Տհաճ էր: Հլը ջանդամ, որ խփվեցի: Տգեղ էր այն, որ ինձ թողեցին մենակ: Դանակի հարվածը ստացա մեջքիս` սրտիս ուղղությամբ: 9-րդ դասարան էի: Ճիշտն ասած` ես քեն պահող մարդկանցից չեմ, բայց մինչև հիմա քենս պահել եմ: Դե գյուղի տղա են, որ հանդիպում ենք, ճանապարհը փոխում են: Մեջքի հարված էր, դավաճան հարված: Բնականաբար, և՛ ծեծել ենք, և՛ ծեծվել: Ուսանողական տարիներին հատկապես կոնդեցիների հետ էինք շատ ծեծում և ծեծվում: Չեմ ուզում պատմել այն դաժան կռիվների մասին, որոնք տեսել եմ: Նույնիսկ հեծանիվի շղթաներով ենք իրար ծեծել: Իսկ Վարդենիսում ուսանողական տարիներին, օրինակ, կռիվները մեր կուրսի աղջիկների համար էին: Երբ Կարճաղբյուրի տղաները գալիս էին աղջիկների հետևից: Մենք էլ երևացող տղաներ էինք, ու պարզաբանումները պատերազմի էր վերածվում: Հասկանում էի նաև այն տղաներին, ովքեր կռիվներին չէին խառնվում: Նրանք միայն նկարում էին: Մենք նաև փողոցային կրթություն ենք ստացել: Կոպիտ ասած, այն ժամանակ գոյություն ուներ տղամարդու փողոցային դարբնոց, որտեղ իսկական տղամարդ էին դաստիարակում: Այդտեղ այնպիսի մի պիտակ կարող էին կպցնել թույլ բերան լինելու, խոսքը տեղ հասցնելու համար, որ այդ մարդը նույնիսկ բնակավայրն էր փոխում, որպեսզի կարողանար ապրեր: Այսօր ով ինչ ուզում, խոսում և բամբասում է անպատասխանատու: Այն ժամանակվա տղաների մեջ բամբասանք համարյա չկար, որովհետև դրա համար պետք է պատասխան տային և այնպիսի պատասխան, որի տակից հաճախ դուրս չէին կարողանում գալ: Լավ բան էր, վատ բան չէր: Սովորեցնում էին, որ «Ընկե՛ր, որևիցե բան ասելուց հետո դու պետք է պատասխան տաս»: Եվ ամենակարևորը՝ այդ երեքտառանոց պիտակը չկպցնեին իրենց վրա: Այսօր երիտասարդները դրանից չեն վախենում: [b]-Ուսանողական տարիներին ինչո՞վ աչքի ընկաք: Դուք ինքներդ նկարո՞ւմ եք: Եթե կյանքը նկարելու լինեք, ի՞նչ պատկեր կտաք այդ նկարին:[/b] -Ուսանողական տարիներս Թերլեմեզյանում եմ անցկացրել: Արվեստագետ դասախոսներիս հետ շատ մտերիմ եմ եղել: Անգամ քսան տարի անց , երբ նրանց զանգ եմ տալիս, իմ ձայնից ինձ ճանաչում են: Ես շատ ակտիվ եմ եղել և կազմակերպիչ: Դե առաջին երկու տարին չընդունվեիցի: Այդ տարիներին ես աշխատոււմ էի, ինչը շատ օգնեց, որ կայանայի: Երկու տարով մեծ էի մյուսներից: Ինձ ընտրեցին կուրսի ավագ: Գնացել էի կերպարվեստի կոմբինատից, շփվել էի գործարարների, ցեխավիկների և ճանաչված դեմքերի հետ, ինչը ինձ կյանքի փորձ և ինքնավստահություն էր տվել: Ինչ վերաբերում է կյանքը պատկերելուն, ապա եթե հնարավոր լիներ երազը պատկերել, ես կպատկերեի երազի ձևով, որովհետև կյանքը քաղցր երազ է: Իսկ Աստված այդ կյանքը տվել է, որ մարդ սիրուն ապրի: Խոսքը շատ ու քչի մասին չէ, իմացեք: Ո՞վ է ասել, որ քարե դարում մարդիկ երջանիկ չեն եղել: Եղել են: Նայած, թե մարդ երջանկության ինչ նշաձող է դնում: Ես կարող եմ օրինակ բերել, որ մարդը ունի մի այգի և երկու ածան հավ և ավելի երջանիկ է, քան մեր իմացած մարդկանցից շատերը, ովքեր իրենց ստեղծածի գերին են դարձել և չգիտեն, թե ինչ անեն: [b]-Ինչպե՞ս վաստակեցիք ձեր առաջին գումարը և ինչի՞ վրա ծախսեցիք:[/b] -Ես իմ առաջին գումարը վաստակել եմ իններորդ դասարանում և այս ձեռքերով: Իսկ մատներիս այս սպիերը վրձնից և գործիքներից մնացած մազլոներն են: Շատ լավ և լուրջ վարպետ եմ: Կարող եմ հիմա շորերս փոխել և աշխատել ու տասը վարպետի դաս տալ: Ուսանող տարիներին իմ ընկերներից ոչ ոք չգիտեր, որ ես դասից հետո գնում եմ աշխատանքի: Աշխատել եմ կերպարվեստի կոմբինատում: Ամառներն էլ շինարարությունում, ռեմոնտի վրա եմ աշխատել: Իսկ առաջին վաստակած գումարովս, տանը կահույք չունեին, լավ կահույք գնեցի: 5-Լսել եմ, որ անգամ ձեր բանվորական հագուստն եք պահել: -Ճիշտ է, պահել եմ, բայց հիմա չեմ կարող ցույց տալ, քանի որ մյուս գրասենյակումս է դրված: Հաճախ եմ նայում իմ բանվորական հագուստին, կոնտրաստը զգում: Դա համակարգող ստիմուլ էր իմ համար, որ ես շատ չպոկվեմ դրանից: Երջանիկ լինեմ: Բայց ինչպես տեսնում եք, մի քիչ անհնար է ստացվում, որովհետև, որ նայում եմ ներկայիս աշխատանքին, ներքաղաքական և արտաքին քաղաքականության մեջ իմ գործունեությանը, ասում եմ, «Էէէէէէէէէէէէէէէէէ՜, ախպերս, էս ու՞ր ես հասել»: [b]-Ի՞նչը ձեզ դրդեց, որ լուրջ գումարների ձգտեք և հասնենք դրանց:[/b] -Հորս մահը: Հայրս, երբ մահացավ, նոր էի ամուսնացել: Ես աշխատում էի «Հայֆիլմ» կինոստուդիայում, ռեկլամային բաժնում, հատային հրատարակչությունում՝ որպես խմբագիր: Մասնակցել եմ նաև «Օտար խաղեր» ֆիլմի նկարահանմանը: Վերջերս պատկերասրահում ցուցահանդես էր և մի աֆիշայի տակ գրված էր «Անհայտ նկարիչ»: Ասացի՝ այդ անհայտ նկարիչը ես եմ: Հորս մահից հետո այդ ամենը թողեցի և լցվեցի ավելի վճռական խորհրդով: Հայրս իր մահով ինձ ավելի դաստիարակեց, որովհետև այնքան էի սիրում իրան, որ ինձ թվում էր՝ եթե մի բան այն չանեմ հարազատության, հասարակության մեջ, հորս պատվի հետ կխաղամ: Շինարարության մեջ աշխատանքի անցա: Վերջին հաջողությունը իմ հավաքական կերպարն էր, երբ հավաքեցի ախպերներիս, ընկերներիս և գնացինք Ռուսաստանում միասին աշխատելու ու կայացանք: Մեր հիմնական հաջողությունը եղավ Ռուսաստանում, երբ այնտեղ այդքան շինարարական ֆիրմա չկար: Շինարար լինելով հանդերձ նաև նկարիչ էինք, և այդպես զարմացրեցինք Նոր ռուսներին: Երբ հասկացանք, որ հայրենիքում ևս կարող ենք վերահաստատվել, վերադարձանք: Ցավոք սրտի, այսօր չենք կարող խոսել նույն հաջողությունների մասին: Կարևորը, այդ տատանումներից ընտանիքդ չվնասես, ընտանիքիդ ցնցումների մեջ չգցես: [b]-Ծառայությունից մնացած հուշերը հաճախ եք մտովի թերթում: Բնականաբար բանակից մնացած սպիեր էլ կունենաք:[/b] -Ես շատ լավ զինվոր եմ եղել: Բանակի ընկերոջ մեջ մշտապես երիտասարդ մնալու ինչ-որ մի բան կա: Կյանքը հաստ ու բարակ գիրք է և այդ երկու էջը ամենահետաքրքիր էջերից է: Բանակի ընկերոջ հետ հանդիպելուց այդ երկու էջն ես կարդում: Բանակը այն տեղն է, որտեղ բոլորը նույնանման են հագնվում, ուտում են նույն հացը, քայլում են նույն ձևով, ապրում են նույն օրակարգով: Այնտեղ մարդը տարբերվում է իր ներաշխարհով: Մենք շատ դժվար տեղ էինք ծառայում: Հայերը բանակում առանձնանում էին՝ մեկը մյուսի մեջքին կանգնելով: Բայց միշտ չէր, որ դա անցնում էր: Ես հիշում եմ, որ դա անցավ Պետերբուրգում, բայց երբ մեզ բերեցին Գրոզնի` Չեչնիա, այնտեղ չանցավ: Այնպիսի պատմություններ ու կռիվներ եղան, որ էլ ասելու չի: Բանակի «դեդավշինա» գոյություն ուներ, որին մենք չէինք ենթարկվում: Մեր տեսակը այնպիսին չէր, որ մի ազգ կանգներ ասեր՝ սա արե՛ք: [b]-Իսկ ինչպե՞ս «սառույցը հալեցրիք»:[/b] -Առաջին չորս օրը կռիվ արեցինք, ծեծվեցինք, նույնիսկ՝ ուշաթափության աստիճան, բայց չկոտրվեցինք: Հիշում եմ՝ մեր հայ տղաներից մեկն էլ նրանց միացրած երաժշտության տակ պարեց, նրան էլ ես ծեծեցի: Աստիճանաբար խաղաղվեց, ընկերացանք: Ատամներս այնտեղ կոտրվեց, գլուխս այնտեղ բացվեց: [b]-Ձեր կնոջ հետ ինչպե՞ս ծանոթացաք, ինչպե՞ս նվաճեցիք նրա սիրտը և ի՞նչ խենթություններ եք արել:[/b] -Ես նրան դեռ դպրոցական տարիքից եմ հավանել: Նա իմ ընկերոջ դպրոցում էր սովորում: Հինգ տարի ընկերություն արեցինք, իսկ երբ բանակից եկա, ամուսնացանք: Բանակից իմ ուղարկած նկարազարդ նամակները, որ ցույց տամ, ամեն ինչ պարզ կլինի: Այնպիսի նամակ չկար, որ մի ստեղծագործական աշխատանք չլիներ: Խելառություններ շատ ենք արել: Օրինակ, երբ ցանկանում էի հանդիպել նրան, նրա ամբողջ դասարանին քաղաքից դուրս էի տանում, որ նա էլ գար: Մեծ նշանադրություն արեցինք: Բայց հարսանիք չենք արել, որովհետև նրա եղբայրը մահացել էր: Մերոնք հարսանիքի էին գնում, ես չգնացի, զանգ տվեցի ընկերոջս, ով մինչև հիմա մեր սիրտն է և իրենց «քսանմեկով» գնացի մետրոյի տակից լիքը ծաղիկներ գնեցի, մեքենան զարդարեցի և գնացի կնոջս հետևից: Նրա ծնողները հուզվեցին, բայց այդպես եկանք մեր տուն: Իսկ երբ իմ ծնողներն էլ վերադարձան, ասացի. «Աչքներդ լույս, ամուսնացել ենք»: Երջանիկ մարդ եմ, որովհետև կինս իմ գործերի մեջ խառնվելու փորձ չի արել: Այսօրվա հաջողությունների կեսը իրենն է: Ես այն մարդկանցից եմ, որ դրսում ինչ փորձությունների ենթարկվի, տանը գլուխը բարձին դրած կարողանում է հանգիստ քնել: Ավելորդ չի փորփրում, մանրանում: [b]-Դուք հնարավորությունների տեր մարդ եք: Ձեր երեխաների վրա ինչպե՞ս է ազդում այդ ամենը: Նրանք դասվու՞մ են ոսկե երիտասարդության շարքին, թե՞ փորձում են համեստ կյանքով ապրել: Կա՞ մի բան, որ ձեր երեխաները խնդրել են ձեզնից, բայց հնարավորություն ունենալով հանդերձ չեք տվել:[/b] -Նախ ես ասեմ, որ երեխաներին շատ մեծ նվերներ տալով շատ մեծ լավություն չենք անի: Իհարկե, եղել է, և դա եղել է ճանապարհորդությունների հետ կապված: Տղաս քսան տարեկան է, իսկ երկու աղջիկներս ամուսնացած են: Ունեմ նաև երեք թոռնիկ: Իմ ընտանիքի անդամները բոլորը գիտեն, որ երբեք կոշիկին լուրջ գումարներ չպետք է տալ, բայց բարեգործության համար հարց չկա: Օրինակ, «Սուր անկյուն» հաղորդաշարի թողարկումներից մեկի ժամանակ որոշեցի, որ աղավնիներ պահող տղային պետք է օգնեմ: Առավոտյան, երբ տանից դուրս էի գալիս, տղաս սենյակի դուռը բացեց և ասաց. «Պապ, նման հաղորդում կա, արի այդ տղային օգնենք»: Ես ուրախացա , որովհետև նույն բանն էլ ինքն էր մտածել: Ես արդեն վստահ եմ, որ կա հետնորդ: Աղջիկներս տնտեսագիտական կրթություն ունեն: Իսկ տղաս ճարտարագիտականի վերջին կուրսում է սովորում և աշխատում: Մենք բոլորս էլ տեսել ենք, թե ինչպես են հայտնի և հարուստ մարդկանց երեխաները շրջապատում դարձել հաշմանդամներ: Խոսքը հոգևոր հաշմանդամության մասին է: Նրանք ամեն ինչ ձրի նվեր են ստանում, և երբ ծնողները այլևս իրենց կողքին չեն լինում, դառնում են բոմժեր, քանի որ ծնողների ստեղծածը վաճառելով՝ դա մի օր սպառվում է: Մանթաշովից լավ մարդ չլինի, բայց տեսանք, թե նրա տղայի վերջը ինչ եղավ: Իմ ուրախությունը թոռնիկներս են: Նրանք դեռ երեքն են: Ես, նամանավանդ, տղա թոռնիկների դաստիարակությամբ եմ զբաղվում: Երեխան՝ երեխա, բայց մենք չպետք է մոռանանք, որ եթե տանը ծնվում են տղա երեխաներ, նրանք տան ապագա տղամարդիկ են, իսկ աղջիկները՝ հարսներ: Այդ ամեն ինչի շուրջ պետք է երեխաների հետ աշխատել: Ես հաճախ տղա թոռնիկներիս վերցնում եմ և հետս տանում եմ շրջելու, խոսում եմ, պատմում, բացատրում, բայց նաև իմ գործողություններով եմ նրանց դաստիարակում: Աշխարհը իրենց մատուցում եմ իմ աչքերով: Նրանք էլ իրենց հերթին հաճախ են ասում, թե պապիկս այսպես կաներ: Փառք Աստծո, խղճով թոռներ ունեմ: [b]-Քաղաքական, գործարար շրջապատում ընդունված է խնամիանալ միմյանց հետ: Ի՞նչ հայտնի խնամիներ ունեք:[/b] - Ո՛չ քաղաքական ամուսնություններն եմ ընդունում, ո՛չ էլ քավոր-սանիկությունը: Միշտ իմացեք՝ արհեստածին ամեն բան ունի իր վախճանը: Կարևոր չէ, թե իմ կողմից փեսաներից ով ինչքան է արժևորված, բայց համենայնդեպս չեմ խառնվել: Այ, տղայիս հարցում կխառնվեմ: Մենք ավանդապաշտ ենք: Բայց, ցավոք, սրտի աղջկա հարցում մենք չենք որոշողը: [b]-Հեշտությա՞մբ տվեցիք ձեր աղջկա ձեռքը: Ես զրուցակիցներ եմ ունեցել, որ իրենց աղջկա ձեռքը խնդրելու օրը տանից գնացել են:[/b] -Ես չեմ ուզում շատ մանրամասնել, սակայն երեք տարի պայքարել ենք, որ ամուսնությունը տեղի չունենա, բայց ունեցավ: Հիմա դժգոհ չենք: Փառք Աստծո, ամեն ինչ նորմալ է: [b]-Կա՞ մի արարք, որի համար փոշմանել եք:[/b] -Միայն փոշմանել եմ, որ մարդկանց կենդանության օրոք չեմ հասցրել կամ չեմ ֆայմել ավելի շատ բան անել: Խոսքս հարազատներիս մասին է: Պարտք մնացած բաներ ունեմ: Կարդացողներին խորհուրդ կտամ մեծերի հանդեպ կենդանության օրոք լինեն ուշադիր: Հավատացեք, այն ժամանակ էլ եմ արել, բայց հիմա, որ հայրս լիներ, ավելի շատ բան կանեի: [b]-Ընկերությունը մնայու՞ն, թե՞ անցողիկ արժեք է:[/b] -Հարազատիդ Աստված է տալիս: Իսկ ընկերոջը մենք ենք ընտրում: Ի՞նչ է նշանակում՝ իմ ընկերը լավը չի: Նշանակում է՝ ի՛նքդ ես անճաշակ: Չեմ կարծում, որ աստիճանաբար ձևավորված ընկերությունը վերածվի դավաճանության կամ սրիկայության: Ուրեմն՝ շուտ գայթակղված կամ հիմքերը խարխուլ ընկերություն է: Պետք է վախենալ պատահական ընկերությունից: Յոթերորդ դասարանից ընկեր ունեմ, որ իրար շորերը հագնելով ենք մեծացել ու մեզ թվում է, թե մենք նույնն ենք: Մենք էլի նույնն ենք. չենք փոխվել: [b]-Հավանաբար դրա համար էլ պահպանել եք ձեր ընկերությունը:[/b] -Ճիշտ նկատեցիք: Եթե ուզում ես ընկերությունդ պահպանել, պետք է տեսակդ չփոխես, բարոյական նորմերդ պահպանես: Մարդկային հարաբերությունները ինձ համար արվեստ են և պետք է ճիշտ ապրելու արվեստի գինը իմանաս: Մարդուց մինչև անասուն մեկ քայլ է և պետք է այնպես ապրել, որ անասուն չդառնաս: [b]-Ռեստորաններում ձեզ ինչպե՞ս են ճանաչում:[/b] -Եթե առիթ լինի ռեստորանում, կպատմեն, որ մատուցողների կենացն եմ շատ խմում՝ որպես տան հարսների: Այնպիսի սեղան չկա, որ ես մատուցողների կենացը չխմեմ: Իմ առաջ հաց դնողը մարդ է՝ անկախ իր սոցիալական վիճակից, անձնական կյանքից, դա ինձ չի հետաքրքրում: Հաց դնող մարդը սրբություն է: Չէ՞ որ սեղանը կշտանալիք չէ, այլ արարողություն է: Ես դա արժևորում եմ: Նաև սովորաբար պոմիդորով ձվաձեղ եմ պատվիրում կամ բադրջանը՝ պոմիդորով, բադրջանով տապակած: Հաճախ էլ ազգագրական երգեր եմ պատվիրում: Մեկ-մեկ էլ ռեստորանի մենեջերին կանչում ասում եմ՝ էս ադրբեջանական ոռնոցը այս ռեստորանից թարգեք: [b]-Կյանքում շատերին եք օգնել: Ավելի շատ տվող, քան ստացող տեսակներից եք: Ձեզ հանդիպե՞լ են մարդիկ, որ թեկուզ այսօր հարցնեն՝ դուք ինչի՞ կարիք ունեք, իրենք ինչո՞վ կարող են օգտակար լինել: Դուք ի՞նչ մտածմունք, դարդ ու ցավ ունեք:[/b] -Թող այս հարցազրույցով տպավորություն չստեղծվի, թե ես երկնքից եմ իջել: Պարզապես մարդկային այն տեսակին եմ պատկանում, որ ուրիշի արածն եմ հիշում: Իմ արածը չեմ հիշում: Շատ հաճախ անգամ հիշեցնում են, թե ինչերով եմ օգնել, բայց ես չեմ էլ հիշում: Ես մարդկային հարաբերությունների մեջ առևտուր չեմ անում: Իհարկե, եղել են ինձ օգնողներ, բայց ես դրա ակնալիքը չեմ ունեցել: Այսօր էլ են ինձ ձեր հնչեցրած հարցադրումները ուղղում: Օրինակ, վերջին տարիների ընկերական ձեռքբերումներից է Աղվան Հովսեփյանը: Նա ընկերության քարոզիչ է: Նա մոբիլիզացված արժեհամակարգի կրող է: Մի դեպք պատմեմ: Սեղանի շուրջ ենք նստած և մեկը փորձեց ցույց տալ, թե ինչքան է գրականությունից հասկանում: Գառնիկիչս ասաց. «Իսահակյանից ի՞նչ ես հեչ կարդացել»: Սա կցկտուր երկու բառ ասաց: Գառնիկիչը մինչև վերջ արտասանեց: Ես ապշած էի: Այդպիսի երկաթյա կերպար և նման հոգևոր աշխարհի տեր պաշտոնյա ես չեմ տեսել: Շատ խոր հայրենասեր մարդ է: Չե՞ք տեսել, թե ինչպես է իր ընկերներին, գյուղի երեխաներին իր ձեռքով պատրաստածը բաժանում, հյուրասիրում: [b]-Դուք ձեր աշխատողներին ինչպե՞ս եք պատժում: Յուրօրինակ մեթոդ է ականջիս հասել:[/b] -Մի օր աշխատողներիցս մեկը ուշացավ: Ասաց, որ մայրը լավ չէ: Բայց ես գիտեմ, որ ինքն իր մորն ամիսներով չի տեսնում: Սիրուն բացեցի Պարույր Սևակի գիրքը, աշխատողներիս հավաքեցի և բոլորի ներկայությամբ սկսեցի կարդալ. «Ամեն ինչից շատ, ամեն ինչից վեհ հարազատ մորից և որդուց ավելի աշխարհում նա իր աշխարհն է սիրում: Սուտ է` նա այնտեղ իր շահն է սիրում»: Մինչև վերջ ընթերցեցի: Ով հասկացավ` հասկացավ, ով ոչ` ոչ: [b]-Տեսնում եմ, որ հնաոճ իրերի գրականության հավաքածու ունենք: Հայտնի մարդկանցից ի՞նչ իրեր ունեք, որով հաճախ գլուխ եք գովում:[/b] -Օրինակ, մի դեպք եղավ: Կոպիտ ասած, «սև շուկայում» պատմական իրը պետք է տանեին Պարսկաստան՝ վաճառելու: Պարսիկներն էլ ադրբեջանցիներին են վաճառում, որ պատմություն կերտեն: Բայց ես գնեցի, որ նման բան չարվի: Ունեմ շատ թանկարժեք արձաններ այս աշխատասենյակում, որոնք 100 հազար եվրո են գնահատվում: Չորս ու կես հազար տարեկան կճուճ ունեմ: Չարենցի բանտախցի բանալին է ինձ պատկանում: Ստալինից էլ իրեր ունեմ, օրինակ, լուսամփոփը: Վախթանգ Անանյանի թեյնիկն է ինձ պատկանում, և շատ ու շատ իրեր: [b]-Բրենդամո՞լ եք, թե՞ ոչ: Ձեր ամենաէժան և թանկ հագուստներն ի՞նչ արժեն:[/b] -Ոչ, ես բրենդամոլ չեմ և առաջնորդվում եմ իմ չորրորդ դասարանի դասղեկի՝ Բելլա Բագրատովնայիս ասածով, որը մինչև հիմա զրնգում է իմ ականջի մեջ: Այն ժամանակ մի ջինսից շալվար հագնելու համար մի երկու ամիս պետք է բանվորություն անեինք: Դասղեկս ասում էր՝ պարտադիր չէ թանկարժեք հագնվելը, այլ պարտադիր է հագնել մաքուր, արդուկված և ճաշակով: Կյանքում ես կոշիկին, շորին մեծ գումար չեմ տա: Ազգային միջոցառումների, բարեգործության համար կծախսեմ, բայց հագուստի վրա՝ ոչ: Իմ վերնաշապիկները 100-200 դոլարանոց են, կոստյումներս՝ 500 դոլարանոց: Ամենաթանկը վերարկուս է՝ 4 հազար դոլար: [b]-Շատերը 50-ից հետո տխուր երգեր են սկսում սիրել: Հիսունից հետո ձեզ մոտ ի՞նչ փոխվեց: Ի՞նչն է կյանքում մնայուն:[/b] -Ես ծանր չեմ տանում: Ամեն տարիք իր հետաքրքրությունն ու գեղեցկությունը ունի: Պարզապես պետք է ճիշտ ապրել: Իսկ մնայուն են պիտանելիությունը և հեղինակությունը: Այսպես ասեմ՝ պատմությունից քանի իշխանի կամ թագավորի տան տեղը գիտենք: Բայց տեսեք՝ քանիսի մասին ու քանիսի սարքած եկեղեցու տեղը գիտենք: [b]-Պարոն Ախոյան, շնորհակալ եմ անկեղծ զրույցի համար: Դուք Ձեր խոսքի սկզբում ասացիք, որ եթե կյանքը պատկերելու լինեիք երազի տեսքով, կպատկերեիք: Ես ցանկանում եմ, որ Ձեր կյանքը այնքան հետաքրքիր, գեղեցիկ և վառ գույներով անցնի, որ խոր ծերության տարիներին ասեք, որ կյանքը ավելի գեղեցիկ է, քան երազը:[/b] Զրուցեց ՏԱԹև ՄԵՍՐՈՊՅԱՆԸ: