Վրիժառությունը, ֆիդայությունը, ագգային-ազատագրական պայքարն ավարտվում են այն պահին, երբ կա պե­տություն. «Առավոտ»

«Առավոտ» թերթի առաջնորդողը գրում է. «Վրիժառությունը, ֆիդայությունը, ագգային-ազատագրական պայքարն՝ իրենց ամբողջ ռոմանտի­կայով, ավարտվում են այն պահին, երբ կա պե­տություն՝ լավ թե վատ, այս պարագայում կարևոր չէ: Պատրոնդաշները կապած, մորուքներով, հաճախ ինքնագործունեությամբ զբաղվող ֆիդա­յիները իրական հերոսներ են՝ փառք ու պատիվ նրանց: Բայց նրանք նախորդ դարաշրջանից են: Այսօրվա հերոսները 20 տարեկան երիտասարդ­ներ են՝ սափրված, միանման համազգեստով, պե­տության կողմից իրենց հատկացված զենքով, վե­րադասի հրամանները կատարող: Մի խոսքով, նրանք կանոնավոր բանակի զինվորներ են: Մնա­ցածը մեր պատմությունն է, որը պետք է հարգել, ուսումնասիրել, գուցե պատմական օրինակներով ոգևորվել, բայց երբեք չմոռանալ, որ դրանք «նա­խապետական» դարաշրջանի օրինակներ են: 90-ականների կեսերին այդ «ֆիդայականությունը» արմատախիլ չարվեց, հակառակը՝ ստեղծվեց «կռված տղերքի» քաղաքականացված զինված ջո­կատ, որի անդամներին թույլատրված էր արհա­մարհել պետության օրենքները: Բայց քանի պե­տությունը կա, երբեք ուշ չէ սխալն ուղղելը: Մենք հայրենասեր ենք, ազգասեր ենք, «հողուջրասեր», և դա շատ լավ է. բայց մենք չենք սիրում պետու­թյունը, դա մեզ համար ինչ-որ անհասկանալի, վերացական բան է: Կատարել այդ կարևոր ան­ցումը՝ ծանր, մեծ ջանքեր պահանջող քայլ է: Բայց՝ անհրաժեշտ քայլ»: [b]Ամբողջությամբ՝ թերթի այսօրվա համարում:[/b]