«Ձորերը շիրիմ դառան, վիհերը՝ գերեզմանոց»․ Պարույր Սևակ

Խանգարե՞լ, ինչի՞ համար… Գարուն էր չեկած ամառ՝ Փուլ եկավ երկնակամար, Ձյուն մաղեց մեր բաց գլխին, Ձյուն մաղեց՝ կրակի՝ պես… — Գարուն ա, ձուն ա արել… Գետերը մեր երերման Հոսեցին՝ կրակի՝ պես… Արունը ջուր ա դառել… Ձորերը շիրիմ դառան, Վիհերը՝ գերեզմանոց. Ջուրը մեր տունն ա տարել… Ամեն քար՝ լուռ մահարձան, Ամեն տուն՝ վառման հնոց. Բնավեր հավք ենք դառել… Ինչքան բառ՝ ո՜ղջը մրմունջ, Ինչքան երգ՝ ողջը լալով — Զուլում էր, զուլո՜ւմ լաո՛… Թրի դէմ, սրի, հրի՝ Լոկ մանգաղ, լոկ բահ ու մաճ, — Տնավե՜ր, բնավե՜ր լաճ… Մեր հողը, մեր հայրենին, Մեր երկիրն ամայացավ, — Սեւ հագիր, սեւսիրտ մարե… Հինավուրց տոհմիկ մի ազգ Չմեռա՜վ, այլ…մահացա՛վ. — Գարուն ա, ձուն ա արել…