16904 դիտում
23:01 11-04-2021
Գոհար Խանումյան. Մեկ օրվա ընթացքում երկու անծանոթ հայ թեկուզ փոքրիկ, բայց մարդկային մի կարևոր արարք արեցին
«Պատերազմը փոխեց շատերիս. դարձանք անտարբեր, իրար չվստահող ու միմյանց ամեն ինչում մեղադրող: Այսօրվա դիպվածը, սակայն, ինձ ապացուցեց հակառակը», իր ֆեյսբուքյան էջում գրել է Գոհար Խանումյանը:
«Այսօր, ինչպես ամեն կիրակի, տղաներիս՝ Գևորգի ու Դավիթի հետ պատրաստվում էինք գնալ Եռաբլուր: Տաքսի պատվիրեցի: Եկավ ինչպես գրեթե միշտ «Opel» մակնիշի մեքենա: Վարորդը մի երիտասարդ էր: Նստեցինք մեքենան, բարևեցի ու ասացի ուղղությունը. «Եռաբլուր»:
Ռադիոյով երաժշտություն էր հնչում: Վարորդն անմիջապես անջատեց: Ճանապարհին լուռ էինք: Ժամանակ առ ժամանակ փոքրիկ Դավիթը, ալ կարմիր վարդերի փունջն ամուր գրկած, խախտում էր լռությունը իր անմեղ հարցերով:
Հասանք: Վճարը կազմել էր 800 դրամ: Դավիթս ձեռքիս խլեց հազար դրամանոցն ու մեկնեց վարորդին: «Խնդրում եմ, մի՛ վճարեք, թույլ տվեք չվերցնեմ դրամը, քու՛յրս»: Անակնկալի եկա: Երեխայից թղթադրամը վերցրեցի ու նորից մեկնեցի վարորդին: Ամաչեց, մեքենայի հայելու միջից նայելով աչքերիս մեջ, ասաց. «Իջե՛ք, խնդրում եմ, վճարել պետք չի»:
Նորից համառեցի, ամաչելով վերցրեց գումարը: Իջանք մեքենայից, հասկացա, որ անիմաստ համառություն արեցի, միգուցե վիրավորեցի երիտասարդի ինքնասիրությունը...
Բայց անասելի տաքացավ սիրտս անծանոթ, բայց սրտացավ հայի վերաբերմունքից: Հասանք Տիկոյի մոտ... Դավը գլխիկոր անցնող տղամարդկանց մեջ փնտրում էր քեռուն:
Հետադարձի համար նորից տաքսի պատվիրեցի: Վարորդը հիսունն անց տղամարդ էր: Նստեցինք տաքսին, ասացի հայրական տան հասցեն: Լուռ էինք, միայն Դավն էր երբեմն հարցեր տալիս:
Հասանք: Մեկնեցի գումարը: Վարորդը թեքվեց դեպի ինձ ու ասաց. «Վճարել պետք չի, Ձեզ շնորհակալություն»: Այս անգամ չհամառեցի, ես էլ շնորհակալություն հայտնեցի ու իջանք մեքենայից: Մեկ օրվա ընթացքում երկու անծանոթ հայ թեկուզ փոքրիկ, բայց մարդկային մի կարևոր արարք արեցին՝ լուռ, առանց պաթոսի, ի սրտե:
Սիրում եմ ազգիս այս տեսակը, այն չի մեռել...
Վերածնվելու ենք նորից...»:
«Այսօր, ինչպես ամեն կիրակի, տղաներիս՝ Գևորգի ու Դավիթի հետ պատրաստվում էինք գնալ Եռաբլուր: Տաքսի պատվիրեցի: Եկավ ինչպես գրեթե միշտ «Opel» մակնիշի մեքենա: Վարորդը մի երիտասարդ էր: Նստեցինք մեքենան, բարևեցի ու ասացի ուղղությունը. «Եռաբլուր»:
Ռադիոյով երաժշտություն էր հնչում: Վարորդն անմիջապես անջատեց: Ճանապարհին լուռ էինք: Ժամանակ առ ժամանակ փոքրիկ Դավիթը, ալ կարմիր վարդերի փունջն ամուր գրկած, խախտում էր լռությունը իր անմեղ հարցերով:
Հասանք: Վճարը կազմել էր 800 դրամ: Դավիթս ձեռքիս խլեց հազար դրամանոցն ու մեկնեց վարորդին: «Խնդրում եմ, մի՛ վճարեք, թույլ տվեք չվերցնեմ դրամը, քու՛յրս»: Անակնկալի եկա: Երեխայից թղթադրամը վերցրեցի ու նորից մեկնեցի վարորդին: Ամաչեց, մեքենայի հայելու միջից նայելով աչքերիս մեջ, ասաց. «Իջե՛ք, խնդրում եմ, վճարել պետք չի»:
Նորից համառեցի, ամաչելով վերցրեց գումարը: Իջանք մեքենայից, հասկացա, որ անիմաստ համառություն արեցի, միգուցե վիրավորեցի երիտասարդի ինքնասիրությունը...
Բայց անասելի տաքացավ սիրտս անծանոթ, բայց սրտացավ հայի վերաբերմունքից: Հասանք Տիկոյի մոտ... Դավը գլխիկոր անցնող տղամարդկանց մեջ փնտրում էր քեռուն:
Հետադարձի համար նորից տաքսի պատվիրեցի: Վարորդը հիսունն անց տղամարդ էր: Նստեցինք տաքսին, ասացի հայրական տան հասցեն: Լուռ էինք, միայն Դավն էր երբեմն հարցեր տալիս:
Հասանք: Մեկնեցի գումարը: Վարորդը թեքվեց դեպի ինձ ու ասաց. «Վճարել պետք չի, Ձեզ շնորհակալություն»: Այս անգամ չհամառեցի, ես էլ շնորհակալություն հայտնեցի ու իջանք մեքենայից: Մեկ օրվա ընթացքում երկու անծանոթ հայ թեկուզ փոքրիկ, բայց մարդկային մի կարևոր արարք արեցին՝ լուռ, առանց պաթոսի, ի սրտե:
Սիրում եմ ազգիս այս տեսակը, այն չի մեռել...
Վերածնվելու ենք նորից...»:
ՏԵՍԱՆՅՈՒԹԵՐ
Բաժանորդագրվիր մեր YouTube ալիքին
Նմանատիպ նյութեր
Այս բաժնից
1006 դիտում
16:57 23-11-2024
1162 դիտում
16:28 23-11-2024
742 դիտում
15:51 23-11-2024
