Երբ դանակը ոսկորին է հասնում, վերջին զարկի իրավունքը ոչ մեկին բաշխելու իրավունք չունենք

Սցենարիստ, լրագրող հրապարակախոս Սպարտակ Ղարաբաղցյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է. «Բաքվի փողոցներում վխտացող նախիրը հիշեցրեց 90ականների օրերը.... Այն օրերին էլ սրանց հայրերն ու մայրերն էին ,,մահ հայերին,, ,,ղարաբաղը մերն է,, կոչերով կոկորդ պատռում, սրբազան պատերազմի կոչ եր անում.... Ցավոք, արդեն սումգայիթ տեսած հայությունը դեռ հույսեր էր փայփայում Բաքվում.... Ցավոք.... Հետո նախիրը բաքվի փողոցները ներկեցին հույսեր փայփայող ու եղբայրական կոչերին հավատացող հայերի արյամբ... Թալան ու մահվան խարույկներ.... Բարեբախտաբար այսօր հայեր չկան ոչ Բաքվում, ոչ Գանձակ/կիրովաբաթում/... Նախիրի համար պատերազմը թալանն ու կողոպուտն է... Հարցնող լինի, բա որ էդքան պատերազմ ու Ղարաբաղ եք ուզում, էտ ու՞ր եք գնացել մտել ձեր մայրերի ու կանանց փեշի տակ, նրանց վահան դարձրել,,,, Ի՜նչ ճմարիտ է ՄԵՐ ԱՆՄԵՌ ԷՊՈՍԸ, հիշու՞մ եք մսրա ՄԵլիքի մոր, քրոջ աղաչանք պաղատանքը.,,, ԷՍ ՄԻ ԶԱՐԿՆ ԷԼ ԻՆՁ ԲԱՇԽԻ...,, Ու մեծահոգաբար ԴԱՎԻԹԸ բաշխում էր, բայց երբ դանակը ոսկորին է հասնում, ՎԵՐՋԻՆ ԶԱՐԿԻ ԻՐԱՎՈՒՆՔԸ ոչ մեկին բաշխելու իրավունքը չունենք,,,»։