Ս. Թադէոս եւ Բարդուղիմէոս առաքեալների տօնի առիթով դուրս բերուեց Աստուածամուխ Ս. Գեղարդը․ ՖՈՏՈՌԵՊՈՐՏԱԺ

Դեկտեմբերի 3-ին Հայաստանեայց Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին նշեց Հայոց աշխարհի առաջին լուսաւորիչներ Ս. Թադէոս եւ Ս. Բարդուղիմէոս առաքեալների ցնծալի տօնը: Բերկրառատ օրուայ կապակցութեամբ Միածնաէջ Մայր Տաճարում, հանդիսապետութեամբ Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Բ Ծայրագոյն Պատրիարք եւ Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի, մատուցուեց սրբազան Պատարագ: Պատարագիչն էր Մայր Աթոռի հոգեւոր-կրթական հաստատութիւնների վերատեսուչ Գերաշնորհ Տ. Գեւորգ եպիսկոպոս Սարոյեանը: Ս. Պատարագի ընթացքում հայրապետական հանդիսաւոր թափօրով Մայր Տաճար բերուեց Աստուածամուխ Ս. Գեղարդը, որպէսզի ուխտաւորաբար համայն հայութեան հոգեւոր կենտրոնում մէկտեղուած հաւատաւոր ժողովուրդը հնարաւորութիւն ունենայ համբուրելու հրաշագործ Ս. Գեղարդը եւ ստանալու աստուածային բիւր օրհնութիւններ: Իր քարոզում անդրադառնալով տօնի կարեւորութեանը՝ Գեւորգ Սրբազանն ի մասնաւորի ասաց. ‹‹Այսօր Հայաստանեայց Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին մեծ հանդիսաւորութեամբ նշում է իր առաջին լուսաւորիչների, հայոց հաւատի հիմնադիր նահապետների՝ Ս. Թադէոսի եւՍ. Բարդուղիմէոսի տօնը: Օրն այս համազգային նշանակութիւն ու համազգական խորհուրդ ունի, որով ազդարարւում է հայ ժողովրդի քրիստոնէական պատմութեան սկիզբը, մի պատմութիւն, որ շարունակում է հիացմունքի եւ ներշնչման աղբիւր հանդիսանալ աշխարհի բոլոր քրիստոնեայ ժողովուրդների համար, գրաւել դէպի այն արտասովորն ու գեղեցիկը, որ յատուկ է հայոց բարեպաշտական ոգուն: Իմ խորին համոզմամբ, այս յարգանքի հիմնական պատճառներից մէկն այն է, որ յիշեալ պատմութիւնը հոգեւոր կեանքի վերաբերեալ շատ առանցքային մի բացայայտում է անում իւրաքանչիւր քրիստոնեայի համար. այն սովորեցնում է մեզ, որ հաւատը պահանջում է հաւատարմութիւն: Այս իմաստով օրուայ խորհուրդը ոչ միայն առիթ է ընձեռում մեզ վերանորոգելու մեր ուխտը սուրբ առաքեալների քարոզութեան առջեւ, այլեւ խորհրդածելու այն աստուածային շնորհի մասին, որով հայոց հոգեւոր անդաստանի մշակութեան նուիրական գործը յանձնարարուեց Տիրոջ հաւատարիմ երկու վկաներին, Թադէոսին եւ Բարդուղիմոսին, որոնց անմահ յիշատակն է պանծացնում այսօր Մայր Եկեղեցին՝ հրաւիրելով իր զաւակներին մասնակից լինելու այն խնդութեանը, «որ ի վեր է քան զամենայն միտս եւ զբանս»»: Ներկայացնելով առաքեալների քարոզչութիւնը եւ անդրադառնալով առաջին լուսաւորիչների առաքինի կերպարին՝ Սրբազան Հայրը յաւելեց. ‹‹սիրելի բարեպաշտ հայորդիներ, Թադէոս եւ Բարդուղիմէոս առաքեալների վկայութիւնը զուտ պատմական նշանակութիւն չունի մեզ համար, որով փաստւում է Հայոց Եկեղեցու առաքելական ծագումը: Այն առաւել կարեւորւում է՝ իբրեւ հոգեւոր իրադարձութեան սկիզբ, որով ազդարարւում է քրիստոնէական ոգու ծնունդը հայ մարդու կեանքում: Այդ ոգին լաւագոյնս արտայայտուել է այն աւանդի անաղարտ պահպանութեան միջոցով, որ կտակուել է Հայոց աշխարհին Քրիստոսի վարդապետութեան երկու մատռուակների կողմից: Ասուածի ցայտուն դրսեւորումը պատմութեան ընթացքում յաղթահարուած բազում փորձութիւններն են, որոնք չեն յաջողել հեռացնել մեզ մեր առաքելական ինքնութիւնից: Եւ ահա այստեղ է, որ տեսանելի է դառնում այն հոգեւոր-ժառանգական գիծը, որով քրիստոնեայ հայ ժողովուրդն ամիջականօրէն կապւում է իր հաւատի հիմնադիրների առաքելութեանը: Այդ գծի շեշտուած արտայայտութիւնն է այն իրողութիւնը, որ մեր եկեղեցին կոչւում է Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցի: Աշխարհի միւս քրիստոնեայ ժողովուրդների կողքին միայն հայ ազգն է, որ այդքան զօրաւոր կերպով ընդգծում է իր հոգեւոր ժառանգականութեան ակունքը: Եւ սա չենք անում, հպարտութիւնից դրդուած, ցոյց տալու համար, թէ հին ենք, այլ անում ենք հայոց հաւատի ախոյեանների հանդէպ հոգեւոր պատասխանատուութիւնից մղուած››: Գեւորգ Սրբազանը խօսեց նաեւ Աստուածամուխ Ս. Գեղարդը դուրս բերելու երեւոյթի մասին՝ ընդգծելով. ‹‹ոչ միայն հայ ժողովրդի, այլեւ ողջ քրիստոնեայ աշխարհի համար բացառիկ կարեւորութիւն ունի այս նուիրական մասունքը. այն երկպագելու համար ամէն տարի աշխարհի չորս ծագերից ուխտաւորներ են այցելում մեր երկիր: Այն ոչ միայն հայոց հաւատի առաքելական ծագման խորհրդանիշ է մեզ համար, այլեւ աստուածային ողորմութեան բարձրագոյն դրսեւորում հայ ժողովրդի կեանքում, քանզի Նախախնամութիւնը հէնց հայ ազգին ընտրեց՝ պահպանելու քրիստոնէական հաւատի մեծագոյն սրբութիւններից մէկը՝ աստուածամուխ Սուրբ Գեղարդը, որի վրայ մեր Տէր եւ Փրկիչ Յիսուս Քրիստոսի կենարար արեան հետքերն են դրոշմուած: Եւ բնական է, որ Տիրոջը խոցած գեղարդը սեփական ձեռքերով շօշափած ժողովուրդը չպիտի ընկրկէր պատմութեան դաժան փորձութիւնների առջեւ, քանզի Պօղոս առաքեալի նման նա նոյնպէս բազմաթիւ անգամներ անհողդողդ կերպով նայել է մահուան աչքերի մէջ եւ ասել` «Ինձ համար կեանքը Քրիստոս է, իսկ մեռնելը` շահ» (Փիլիպ. Ա.21): Սիրելի քոյրեր եւ եղբայրներ, մեր ոգու զօրութիւնը մեր ժառանգութեան հանդէպ հաւատարմութեան մէջ է. մենք միշտ յաղթանակած ենք դուրս եկել փորձութիւններից, երբ հաւատարիմ ենք մնացել մեր Եկեղեցուն, այն հաւատի շնորհին, որ երկու հազարամեակ առաջ հայոց հողում սերմանեցին Քրիստոսի հաւատարիմ երկու վկաները՝ Թադէոս եւ Բարդուղիմէոս առաքեալները: Եկէք այսօր օգտագործենք ընծայած առիթը, Սուրբ Գեղարդին երկրպագելու միջոցով վերանորգենք մեր ուխտը հայոց առաջին լուսաւորիչների քարոզի առջեւ, այդ քարոզին համահունչ կերտենք մեր կեանքը, արժանի լինենք կոչուելու կենդանի վկաներ առաքելական մեր Սուրբ հաւատքի››: Վերջում նուիրական օրուայ առիթով Մայր Աթոռի միաբանութեան, պաշտօնէութեան եւ ողջ հաւատացեալ դասի անունից Գեւորգ Սրբազանը շնորհաւորեց Նորին Սրբութեանը՝ իբրեւ հայոց հաւատի հիմնադիրների ճշմարիտ ժառանգորդի, եւ մաղթեց, որ Աստուած մշտապէս ծաղկեալ պահի Հայրապետի գաւազանը՝ առաւել եւս բորբոքելու առաքելական հաւատի հուրն աշխարհասփիւռ հայորդիների սրտերում՝ ի շինութիւն Հայ Եկեղեցու եւ ի պայծառութիւն հայոց ազգի: Սուրբ եւ Անմահ Պատարագին ներկայ էին Հայ Եկեղեցու թեմակալ առաջնորդներ, Մայր Աթոռում պաշտօնավարող եպիսկոպոսներ, միաբաններ, հայաստանեան թեմերից ժամանած բազում ուխտաւորներ, զինուորականներ: Պատարագի արարողութեան աւարտին Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսը Ս. Գեղարդով օրհնեց եւ արձակեց ներկայ ժողովրդին։ Սուրբ Գեղարդը ի տես եւ ի երկրպագութիւն հաւատացելոց Մայր Տաճարում մնաց մինչեւ Երեկոյեան ժամերգութեան աւարտը: