Ճշմարտությունն իմացողներն ինչո՞ւ են գլուխները տմբտմբացնում ու «տոն տալիս», վախենո՞ւմ են․ «Առավոտ»

«Առավոտ» թերթի առաջնորդողը գրում է․ «Վերջերս հերթական քաղաքացին (որն այս անգամ տաքսու վարորդ չէր) բողոքում էր ինձ, թե «ինչպես է Հայաստանը փչանում»: Պատմում եմ դրա մասին՝ ցույց տալու համար մեր ժողովրդի մի մասի (գուցե մեծ մասի) «առասպելաբանական» մտածողությունը: Առաջին հեքիաթը, որին հավատում էր իմ զրուցակիցը, հետևյալն էր. «Էս Նիկոլն էլ էկավ, միասեռականներին օրինականացրեց» (վիրավորական բառերն ու որակումները վերաձևակերպում եմ): Հարցնում եմ՝ ինչպե՞ս, ե՞րբ: «Իրա խորհրդարանը օրենք ընդունեց, որ դրանք կարան իրար հետ ամուսնանան»: Ի՞նչ օրենք: «Էն օրը ֆեյսբուքում եմ կարդացել»: Այդ մարդը, հավանաբար, լսել էր Ստամբուլյան կոնվենցիայի մասին տարածվող հեքիաթները, բայց փաստացի նյութին բացարձակապես չէր տիրապետում: Երկրորդ առասպելը Հայաստանին տրամադրվող վարկերի մասին էր: «Տրամաբանական շղթան» հետևյալն է՝ «Եվրոպաներից» վարկերը տալիս են միասեռական ամուսնությունները օրինականացնելու դիմաց, բայց առանձնապես մեծ գումարներ չեն տալիս, որ «էս իշխանությունը էս ժողովրդին պահի»: Իմ զրուցակիցը «ֆեյսբուքով կարդացել է» նաև այն մասին, որ «Նիկոլը գնաց դրանցից փող ուզելու, էնքան խնդրեց, որ վերջը դրանք ջղայնացան ու ասին՝ ձեր նման երկրին մենք չենք ֆինանսավորում»: Հետաքրքիր է, որ զրուցակիցս, կարծես թե, ձգտում էր ստանալ իմ արձագանքը (ցանկալի է, իհարկե, դրական), բայց ես նրան հարցրեցի, թե երբ են տեղի ունեցել վարչապետի և միջազգային կառույցի միջև իր հիշատակած բանակցությունները, նա, ի վերջո, հեգնանքով, եզրափակեց՝ «հա, հա, պաշտպանի քո վարչապետին»: Նա չգիտի, որ երբ նախորդ բոլոր իշխանությունների մասին նման հեքիաթներ էին պատմում, ես նույն «ճշտող» հարցերն էի տալիս: Ես չեմ կարող «օդի մեջ» կամ «օդում կախված» բաներ խոսել կամ համաձայնել դրանց հետ, ինձ պետք է որոշակի փաստական հիմք, որը սովորաբար իշխանությունների մասին խոսակցություններում, արդեն առնվազն 27 տարի է, բացակայում է: Ժողովրդական զանգվածներին նման փաստական հիմք պետք չէ: Պետք չէ նաև քաղաքական գործիչներին, որոնք ողջունում են, խրախուսում են «պատի տակի» խոսակցությունները, օգտվում են դրանցից, երբեմն նաև տարածում են դրանք: Օրինակ, ներկայիս ընդդիմադիրները շատ լավ գիտեն, որ Ստամբուլյան կոնվենցիայում միասեռականության մասին ոչ մի բառ չկա, բայց ձև են անում, որ մտահոգված են «ազգային արժեքների կորստով»: Նախկին ընդդիմադիրները, բնականաբար, տեղյակ էին, որ արագաչափերի տուգանքները «Սաշիկի» հետ կապ չունեն, սակայն նրանց ձեռնտու էր պահպանել և զարգացնել այդ առասպելը: Քաղաքականություն է, ինչ արած՝ ամբողջ աշխարհում է այդպես: Ես չեմ հասկանում մեկ այլ բան: Կան մարդիկ, որոնք քաղաքականությամբ չեն զբաղվում, քաղաքական շահեր չունեն և ճշմարտությունը գիտեն: Ինչո՞ւ են նրանք հեքիաթներ լսելիս գլուխները տմբտմբացնում և «տոն տալիս» նման խոսակցություններին: Վախենո՞ւմ են»: [b]Ամբողջությամբ՝ թերթի այսօրվա համարում։[/b]