Մամուլ

Չընկնել «հպարտ քաղաքացու» վերաբերյալ պատրանքների մեջ․ «Առավոտ»

2565 դիտում article-date

10:50 11-06-2019

«Առավոտ» թերթի առաջնորդողը գրում է․ «Իշխող կուսակցության ներկայացուցիչ, Կոտայքի մարզպետ Ռոմանոս Պետրոսյանը կիրակի օրը, երբ Աբովյան քաղաքի ընտրությունների արդյունքները դեռևս հայտնի չէին, ակնարկեց, որ եթե հաղթի գործող քաղաքապետը, ԲՀԿ-ի աջակցությունն ունեցող Վահագն Գևորգյանը, ապա դա «կնշանակի, որ Աբովյանի քաղաքացին նախընտրում է այն համակարգը, ինչով ապրել է 20 տարի և այն դժգոհությունները, այն ընդվզումը (որը կար անցած տարվա հեղափոխության ժամանակ – Ա.Ա.) կամ ձևական բնույթ է կրել, կամ փոքրամասնության մոտ է եղել»: ՔՊ-ական մարզպետը չափից դուրս մեծ ակտիվություն էր դրսևորում ընտրությունների ժամանակ, որն, իմ կարծիքով, այնքան էլ տրամաբանական չէ ժողովրդավարության առումով՝ տարածքային կառավարման նշանակված պաշտոնյան «վիզ է դնում», որ իր տարածքում հաղթի տեղական ինքնակառավարման իշխանության թեկնածուն: Դա, ըստ իս, մարզպետի ինստիտուտի, այսպես ասած, «սահմանադրական անկատարության» դրսևորումներից մեկն է: Բայց զուտ քաղաքական առումով Ռոմանոս Պետրոսյանի գնահատականի մեջ, ինձ թվում է, կա ճշմարտության հատիկ: Չնայած երկրում հեղափոխություն է տեղի ունեցել, աբովյանցիների 60 տոկոսն ընդհանրապես չգնաց քաղաքապետի ընտրություններին, իսկ գնացածների մեծամասնությունը գերադասեց հին՝ ֆեոդալական, «հաստավիզ-ախրաննիկական», կլանային, օլիգարխիկ, «բարեգործական» համակարգը: Երբ ՔՊ-ն ասում է՝ «20 և ավելի տարիներ իշխանությունը կեղծում էր ընտրությունները, լցոնում էր, ջարդում-փշրում էր, ահաբեկում էր, ընտրակաշառք էր բաժանում, իսկ մենք դա չենք անում»՝ դա ճիշտ է: Բայց նույն տրամաբանությամբ կարելի է ասել, որ տասնամյակներ առաջ «Գուլագում» միլիոնավոր մարդիկ էին գնդակահարվում, իսկ հետո այդ պրակտիկան դադարեց: Իհարկե, շատ գովելի է, որ ներկայիս իշխանությունը հակված չէ հանցագործությունների, այդ թվում՝ ընտրական: Այդ փուլը մենք, կարծես թե, հաղթահարեցինք: Բայց հիմա մեր առջև ավելի կարևոր հարց է կանգնած՝ արդյո՞ք այս իշխանությունը հակված է և ընդունակ է բարեփոխումներ անցկացնելու: Իսկ խնդիրների խնդիրը հետևյալն է՝ արդյո՞ք մեր հասարակությունը պատրաստ է նման բարեփոխումների: Ես որոշակի կասկածներ ունեմ, որ մեր հասարակությունը միահամուռ «մերժեց Սերժին», բայց չմերժեց այն համակարգը, այն մտածողությունը, որը ձևավորվել էր տասնամյակների ընթացքում՝ մոտավորապես 1970-ական թվականներից: Եթե կարճ ձևակերպենք, ապա դա համոզմունք է, որ «թագավորն» ինչ-որ հրաշքով իրենց բարեկեցիկ կյանք կպարգևի: Երբ դա տեղի չի ունենում, մարդիկ բավարարվում են այն կրճոններով, որոնք ավելի փոքր մասշտաբի «թագավորներն» իրենց ժամանակ առ ժամանակ հատկացնում են: Նախ՝ պետք է արձանագրել, որ այդ խնդիրը կա՝ չընկնելով «հպարտ քաղաքացու» վերաբերյալ պատրանքների մեջ: Երկրորդ՝ կոտրել այդ մտածելակերպը՝ դրսևորելով «զրո պոպուլիզմ»: Իշխանությունն ունի՞ դրա վճռականությունը»: [b]Ամբողջությամբ՝ թերթի այսօրվա համարում։[/b]