2008թ. մարտի 1-ից 20-ը պետական գրաքննություն մտցնելը Սահմանադրության կոպիտ խախտում է. «Առավոտ»

«Առավոտ» թերթը գրում է. «2008թ. մարտի 1-ի գլխավոր հանցագործությունը, բնականաբար, 10 հոգու սպանությունն է: Կիսում եմ հարազատների ցավը և կարծում եմ, որ այդ հանցագործությունը հնարավոր է բացահայտել: Բայց ենթադրենք (միայն ենթադրենք), որ հնարավոր չէ: Իսկ հնարավո՞ր է ստուգել` արդյոք մարտի 1-ի լուսադեմին մարդկանց վրա հարձակվելն արդարացվա՞ծ էր, չէ՞ որ պարզ էր, որ իրավիճակն աստիճանաբար գնում է լիցքաթափման, և Ազատության հրապարակում քնած մարդիկ որևէ մեկի համար վտանգ չէին ներկայացնում: Եվ ամենակարևորը՝ եթե նույնիսկ արդարացված էր, արդյոք ոստիկանության գործողությունները իրավաչա՞փ էին: Հնարավոր չէ՞ պարզել, թե ովքեր են ձերբակալվել մարտի 2-ին և հետագա օրերին: Արդյոք այդ բոլոր մարդիկ կապ ունեի՞ն «զանգվածային անկարգությունների» հետ, դարձյալ՝ եթե ընդունենք, որ դրանք եղել են: Արդյոք մի քանի տասնյակ մարդու ձերբակալությունը պայմանավորված չէ՞ պարզապես նրանով, որ նրանք ղեկավարում էին ընդդիմադիր թեկնածուի նախընտրական շտաբը: Արդյոք բոլոր դատվածները կատարե՞լ են իրենց մեղսագրվող արարքները: Բնականաբար, ինձ հուզող խնդիրներից մեկը 2008թ. մարտի 1-ից 20-ը պետական գրաքննությունն մտցնելն էր: (Բարեբախտաբար, վերջին լսումների ժամանակ դրա վրա ուշադրություն դարձրեց գործընկերներից Լևոն Բարսեղյանը): Գրաքննությունը Հայաստանում արգելված է թե՛ նախորդ և թե՛ գործող Սահմանադրությամբ: Իսկ որ դա գրաքննություն էր՝ ակնհայտ է. ի՞նչ է նշանակում պարտավորեցնել լրատվամիջոցներին տալ միայն պաշտոնական տեղեկատվություն: Այս պարագայում դա արդեն լրատվամիջոց չէ՝ պաշտոնական հաղորդագրությունների թերթիկ է: Ի՞նչ է նշանակում տպարանում «կագեբեշնիկ» նստեցնել, որը ստուգում է թերթի բովանդակությունը, և կա՛մ թույլ է տալիս, կա՛մ արգելում է տպագրել թերթը: Ի՞նչ է նշանակում արգելել պրովայդերներին տարածել լրատվամիջոցի համացանցային պարունակությունը: Ինձ թվում է` գրաքննությունն այլ կերպ չի լինում: Իսկ դա, իր հերթին, Սահմանադրության կոպիտ խախտում է: Ուզում եմ ասել՝ Մարտի 1-ի հետ կապված, բացի բուն սպանությունների բացահայտումից, կան բազմաթիվ այլ հարցեր: Այդ հարցերը, բնականաբար, Ազգային ժողովի շոուներով չեն լուծվի: Դա բացարձակապես այլ ժանրի միջոցառում է: Դա չի նշանակում, որ ես փորձում եմ որևէ մեկին մեղադրել «պայմանավորված խաղի» մեջ: Մտքովս անգամ չի անցնում: Ժիրինովսկուն և Սոբչակին նույնպես Կրեմլից չեն ասում, թե ինչպես է պետք «բանավեճի» ժամանակ գրավել հանդիսատեսի ուշադրությունը: Նրանք իրենց գործն առանց Կրեմլի էլ գիտեն»: [b]Ամբողջությամբ՝ թերթի այսօրվա համարում:[/b]