Եղեք մեր խամաճիկները, թե չէ կկտրենք ձեր գազը․ «Առավոտ»

«Առավոտ» թերթի առաջնորդողը գրում է․ «Իրանը պետության դարավոր փորձ ունի, տեսանելի պատմական անցյալում չի եղել այլ պետության կազմում, չի հանդիսացել մեկ այլ պետության գաղութը: Իրանցիները չեն ցանկանում լինել որևէ մեկի խամաճիկը: Դա ստիպում է մնացած աշխարհին հարգել մեր հարևաններին: Բայց, մյուս կողմից, նրանք, ովքեր գերադասում են գործ ունենալ խամաճիկների հետ (իսկ այս պահին նման երկու երկիր կա՝ Ռուսաստան և Միացյալ Նահանգներ), այդ երկու երկրների ղեկավարությանը ինքնուրույն լինելու ձգտումը նյարդայնացնում է: «Շեֆերի» այդ նյարդայնությունն ավելանում է այն պարագայում, երբ խամաճիկներին սիրող երկրներում իշխանության են գալիս բիզնեսմենները: Դոնալդ Թրամփն այցելեց Սաուդյան Արաբիա, հարյուրավոր միլիարդների «փող կպցրեց» զենքի վաճառքի վրա, հայտարարեց, որ Իրանն աշխարհի ամենասարսափելի սպառնալիքն է (հօգուտ այդ պնդման որևէ փաստարկ չբերելով), այնուհետև Սաուդյան Արաբիան և ԱՄՆ-ի այլ խամաճիկներ հայտարարեցին, որ ահաբեկչության սպառնալիքը գալիս է Կատարից (ոչ թե հենց իրենցից), որից հետո ահաբեկիչները հարձակումներ գործեցին հենց Իրանում: Ահա իրադարձությունների պարզ շղթան, որի հիմքում, բնականաբար, ընկած է նավթից և զենքից «փող կպցնելը»: Իհարկե, ոչ մեկին պետք չէ իդեալականացնել կամ դեմոնացնել՝ պետություններն առաջնորդվում են իրենց շահերով: Պարզապես ինձ չի թվում, որ 21-րդ դարի երկրորդ տասնամյակում այդ շահերը խարսխված են բացառապես ածխաջրածնային ռեսուրսների շուրջ և պարփակվում են նավթ ծախելու, ռումբեր գնելու և այդ ռումբերով նոր նավթահորեր նվաճելու փակ ցիկլի մեջ: «Խամաճիկներ սիրող» ավելի թույլ և աղքատ երկիր կա՝ Ռուսաստանը, որը գործում է նույն տրամաբանությամբ՝ «եղեք մեր խամաճիկները, թե չէ կկտրենք ձեր գազը, չենք թողնի, որ դուք նավթ վաճառեք, կամ զենք կտանք ձեր հակառակորդներին»: Իսկ դուք չե՞ք մտածում, որ 21-րդ դարում կգա մի օր, երբ ձեր նավթն ու գազը ոչ մեկին պետք չեն լինելու: Այնպես որ, չարժե նյարդայնանալ, երբ ազգերը հրաժարվում են լինել ձեր խամաճիկը, փորձեք ձեռք բերել անկեղծ բարեկամներ: Հայաստանում նույնպես անցած տարվա ապրիլին դրսևորվեցին ինքնուրույն պետական մտածողության սաղմեր: Դրանք ի հայտ եկան ոչ այնքան պետական կամ քաղաքական վերնախավի, որքան սահմանին կանգնած 18-20 տարեկան երիտասարդների մոտ: Նրանք իրենց հերոսությամբ կարծես թե ասացին՝ «կարևոր չէ՝ այնտեղ՝ թիկունքում, լավ է, թե վատ, մենք միևնույն է՝ պաշտպանելու ենք մեր հողը»: Նրանց համար, ովքեր այդ բախումը խրախուսեցին (այսինքն՝ Կրեմլի համար), այդ մոտեցումը, կարծում եմ, անսպասելի էր: Դա կարող է տարակուսանքի մեջ գցել կոնֆլիկտը «բզբզողներին», կարող է նույնիսկ նյարդայնացնել նրանց: Բայց նաև կստիպի, որ մեզ ինչ-որ չափով հարգեն: Ո՞ր չափով՝ կախված է վերոհիշյալ վերնախավից»: [b]Ամբողջությամբ թերթի այսօրվա համարում։[/b]