Կարևոր է ոչ միայն այն, թե ինչ ես անում, այլև՝ ինչ նպատակով. Առավոտ. խմբագրական

«Առավոտ» թերթի այսօրվա խմբագրականում կարդում ենք. «Հնդկական առակ, անցորդը Վարպետին հարցնում է՝ «ի՞նչ էիր դու անում մինչև պայծառանալդ»: «Ջուր էի հավաքում, ցախ էի կոտրում»,- պատասխանում է Վարպետը: «Իսկ պայծառանալուց հետո՞»,- հարցնում է հետաքրքրասերը: «Դե, ի՞նչ պիտի անեմ՝ ջուր եմ հավաքում, ցախ եմ կոտրում»: «Բա ո՞րն է տարբերությունը»,- տարակուսում է հարցնողը: «Տարբերությունն իրականում շատ մեծ է,- ասում է Վարպետը,-առաջ ես դա անում էի Ուսուցչիս պարտադրանքով, նրանից վախենալով, իսկ հիմա անում եմ, որովհետև սիրում եմ Ուսուցչիս, խղճում եմ ծերուկին և չեմ ուզում, որ նա առանց տաքության և ջրի մնա»: Իմաստը, կարծում եմ, պարզ է. կարևոր է ոչ միայն այն, թե ինչ ես անում, այլև՝ ինչի համար, ինչ նպատակով, ինչ առաքելությամբ, կամ ինչպես որ հիմա ընդունված է ասել՝ որ նախագծի շրջանակներում: Եվ այսպես՝ դուք ձեզ զգո՞ւմ եք ինչ-որ «նախագծի մասնակից», թե՞ ոչ: Երկրորդ դեպքում կյանքը, կարծում եմ, անհետաքրքիր, տաղտկալի է դառնում, նույնիսկ այն դեպքում, եթե 10 րոպեն մեկ գլխիդ մի պարկ ոսկի է ընկնում»: Խմբագրականն ամբողջությամբ՝ թերթի այսօրվա համարում։