Չե՞ն կարողանա հասկացնել Լավրովին, հայ հասարակությունն ինքը կգտնի հասկացնելու ձևը. «168 ժամ»

«168 ժամ» թերթի առաջնորդողը գրում է. «Այսօր Երևան է ժամանելու Ռուսաստանի արտաքին գործերի նախարար Սերգեյ Լավրովը։ Նրա այսօրվա այցի մասին հայտարարվել էր ապրիլյան պատերազմի ամենաթեժ օրերին՝ Լավրովի՝ Բաքու կատարած այցի ընթացքում։ Դա այն այցն էր, որը կազմակերպվեց ժամերի ընթացքում, որպեսզի ՌԴ վարչապետ Դմիտրի Մհդվեդևի՝ Երևան կատարած այցը չհամարվի պարիտետի խախտում «ռազմավարական դաշնակից» երկրի և մի երկրի միջև, որին Ռուսաստանն անվանում է «ռազմավարական գործընկեր» և զենք է վաճառում այդ, ինչպես ռուս պաշտոնյաներն են ասում՝ «ռազմավարական պայմանագրերի» հիման վրա։ ՄԵդվեդևը, իհարկե, Երևանից մեկնեց Բաքու՝ վերականգնելով ոչ միայն՝ պարիտետը, այլ նաև՝ ադրբեջանցիների վստահությունն առ այն, որ իրենք Ռուսաստանի նման ռազմավարական գործընկերն ունեն։ Մեդվեդևը մեկնեց Բաքու, որպեսզի Ալիևին փոխանցեր Վլադիմիր Պուտինի ողջույններն ու Մոսկվա այցելելու հրավերը և Ալիևից ընդուներ շնորհակալական խոսքը՝ ապրիլյան պատերազմում կրակի դադարեցման պայմանավորվածության կայացման գործում Ռուսաստանի ունեցած դերակատարության, իմա՛ հայկական կողմի հակահարձակումը կանխելու համար։ Իսկ մինչ այդ Լավրովը Բաքվում արդեն հայտարարել էր, որ դարաբաղյան հակամարտության կարգավորման «պայմանագրի գրեթե բոլոր բաղադրիչները սեղանին են»։ «Հարցը նույնիսկ այն չէ, թե ինչպես դասավորել այդ բաղադրիչները, այլ՝ ձևակերպումների մեջ է, մենք շատ մոտ ենք հակամարտության կարգավորմանը»,– ասել էր Լավրովը Բաքվում։ Ու շատ «պատահականորեն» Լավրովի այս հայտարարություններից հետո ադրբեջանական կողմը սկսեց խոսել դարաբաղյան հակամարտության կարգավորման ռուսական՝ «լավրովյան» պլանի մասին, նույնքան «պատահականորեն» ռուսական իշխանամերձ մամուլը սկսեց ակտիվորեն գրել հակամարտության կարգավորման գործում Պուտինի նոր դերակատարության մասին՝ դրան կից ներկայացնելով ռուսական պլանի էությունը։ նախօրեին այդ մասին գրել էր «Իզվեստիան», երեկ՝ «Կոմերսանտը»՝ բնականաբար, հղում անելով «դիվանագիտական աղբյուրներին»։ Այդ պլանի էությունն այն է, որ հայկական կողմն Ադրբեջանին է հանձնում մի քանի ազատագրված շրջան («Կոմերսանտը», օրինակ, դրանք անվանում է «Հայաստանի կողմից զավթված ադրբեջանական շրջաններ»), ադրբեջանցի փախստականները վերադառնում են իրենց նախկին բնակության վայրեր, և «կրքերը հանդարտվելուց» որոշ ժամանակ անց՝ որոշվում է Լեռնային Ղարաբաղի կարգավիճակը։ Իսկ «կրքերի հանդարտեցումը», կամ, որ նույնն է՝ «հանդարտեցման թույլ չտալը», ապահովում են խաղաղապահ ուժերը, որոնց կազմի մասին ռուսական թերթերը «համեստորեն» լռում են՝ բնականաբար, նկատի ունենալով, որ դրանք պետք է լինեն հենց ռուս խաղաղապահներ։ Ռուսական թերթերը լռում են նաև այն մասին, թե ինչու է Ռուսաստանը ցանկանում կարգավորել մի հակամարտություն, որի չկարգավորված լինելը հանդիսանում էր ռուսական արտաքին քաղաքականության կարևորագույն մասը։ Ռուսական թերթերը լռում են ու չեն գրում, որ դրա հիմնական նպատակն Ադրբեջանի անդամակցությունն է ԵՏՄ-ին։ Ռուսական թերթերը լռում են ու չեն գրում նաև այն մասին, որ այդ անդամակցության դիմաց ռուսական կողմը պարտավորվել է ճնշում գործադրել Հայաստանի նկատմամբ՝ այդ տարածքներն Ադրբեջանին հանձնելու համար։ Ու նրանք առավել ևս լռում են ու չեն գրում այն մասին, որ Լավրովն այսօր Երևան է գալիս այս հարցում Հայաստանի իշխանության պատասխանը ստանալու համար։ Ինչպիսի՞ն կլինի այդ պատասխանը՝ Հայաստանում բարեկամաբար Լավրովին կհասկացնեն, որ դա անընդունելի է հայկական կողմերի համար, թե՞ կհասկացնեն՝ մեջբերելով երկու տարի առաջ Բաքվում Լավրովի հասցեին հնչած հայտնի արտահայտությունը, էական չէ։ Կարևորն այն է, որ Լավրովը Երևանից հեռանա իր հետ տանելով Հայաստանի իշխանության ուղերձն առ այն, որ կա սահմանագիծ, որից այն կողմ հայկական կողմերին ինչ-որ բան առաջարկողն ու, առավել ևս՝ պարտադրողն ինքնաբերաբար դառնում է թշնամի՝ դրանից բխող բոլոր հետևանքներով։ Կհասկացնե՞ն Լավրովին այդքանը, շատ լավ։ Չէ՞ ստիպված կլինեն հայ հասարակությանը բացատրել, թե ինչու ու ինչպես չեն կարողացել մերժել Ռուսաստանի հակահայկական պլանը։ Հակառակ դեպքում հայ հասարակությունն ինքը կգտնի հասկացնելու ձևը։ Ո՛չ միայն Լավրովին»։ [b]Ամբողջությամբ՝ թերթի այսօրվա համարում։[/b]