Ես պարտավոր էի վերցնել հայրիկիս շնորհված կոչումը․ Հայկ Տեր-Թադևոսյան․ «Իրավունք»

- Հայրիկս եղել է Հայաստանի Հանրապետության զին­վոր, ով իր գիտակցական ողջ կյանքում ծառայել է հայրենի­քին և Արցախին և մինչև վերջ կատարել է իր պարտքը հայրենիքի նկատմամբ: Ես այդ կոչումը ստացել եմ ՀՀ ղե­կավարից: Ես պարտավոր էի վերցնել հայրիկիս շնորհված կո­չումը: Ես չեմ ցանկանում անդ­րադառնալ կոնկրետ անձի, մեզ համար ցավալի են տարատեսակ շահարկվող խոսակցությունները:

- Որպես Կոմանդոսի որդի՝ ինչ­պես եք տեսնում ՀՀ-ի ապագան:

- Գիտեք, հայ ժողովրդին միշտ բարդ ճակատագիր է բաժին հա­սել: Վերջին պատերազմում մենք ունեցանք մեծ զոհեր, բայց ես հա­վատում եմ, որ սա հայ ազգի պատմության վերջին էջը չէ. հայ ազգը եղել է, կա ու կմնա: Ես հա­վատում եմ և լիահույս եմ, որ շատ շուտով հայ ազգը ևս մեկ անգամ համաշխարհային պատ­մության մեջ ոսկյա տառերով կգրի իր նոր հաղթանակների մասին, և մենք կապացուցենք աշխարհին, որ մենք իրապես արժանապատիվ ազգ ենք:

- Ո՞րն է եղել Ձեր հայրիկի ամենակարևոր պատգամը, որը պարբերաբար Ձեզ հիշեցրել է:

-«Կյանքս՝ հայրենիքիս, պա­տիվս՝ ոչ մեկին»: Սա է եղել հայ­րիկիս ամենամեծ պատգամը մեզ: Հայրիկս մեզ մեծացրել է զինվորականի ոգով, միշտ ասում էր, որ հայրենիքից վեր բարձրագույն արժեք չկա, որ հանուն հայ­րենիքի երբեք ոչինչ չխնայենք: Այլ խոսքով ասած՝  զինվորակա­նի ոգով դաստիարակված մարդ եմ: Առաջին նվերը, որը ստացել եմ 17 տարեկանում, դա «Մար­տական կանոնադրություն» գիրքն է, այդ գրքով եմ ես դաստիարակվել: Մեր ընտանիքի հա­մար հայրենիքն է բարձրագույն արժեք, այդպես եղել է և այդպես շարունակվելու է նաև հայրիկիս մահից հետո»»։

Մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում։