Քոչարյանն ու Փաշինյանն արդեն «հին» են և իրար բավականին նման․ «Առավոտ»

«Առավոտ» թերթի առաջնորդողը գրում է․ «Ժամանակին մի դաժան ղեկավար կար, որը թեեւ առանձնապես գրագետ չէր, բայց անվիճելիորեն խելացի. նա պնդում էր, որ կադրերն են որոշում ամեն ինչ: Չգիտեմ, թե որքանով են որոշում, բայց հաստատ կարելի է ասել, դրանք ինչ-որ բանի ցուցիչ են, ինդիկատոր: Այդ առումով հետաքրքիր է հետեւել վերջին երեք տարվա «կադրային էվոլյուցիային»:

Բարձր եմ գնահատում Դավիթ Անանյանի, Մանե Թանդիլյանի, Արտակ Զեյնալյանի, Սմբատ Գոգյանի, Սարհատ Պետրոսյանի, եւս մի քանի հոգու՝ պետությանը ծառայելու ջանքերը: Նրանք բոլորն անկեղծորեն հավատում էին, որ երկրում իրավիճակ է փոխվել եւ իրենց ծառայությամբ կարող են նպաստել, որ փոփոխությունները դառնան անշրջելի: (Խոստովանեմ, որ ես էլ, հեղափոխական էյֆորիան չկիսելով, սկզբնական շրջանում որոշակի հույսեր ունեի): Հետո նրանք տարբեր պատճառներով եւ տարբեր բացատրություններով դուրս են եկել Հայաստանի պետական համակարգից:

Այն բարձրաստիճան պաշտոնյաները, որոնք առայսօր պահպանել են իրենց պաշտոնները, առավել եւս նրանք, ովքեր ստանձնել են դրանք պարտությունից հետո՝ այդ մարդկանց ձգտումներն իմ մեջ նույն միանշանակ վերաբերմունքը չեն առաջացնում: Վստահ եմ, որ նրանց մեջ չկան անմեղսունակ մարդիկ, որոնք չեն հասկանում, որ պարտված իշխանության մաս կազմելը վարկաբեկիչ է:

Պատգամավորների մեջ նույնպես անմեղսունակներ չկան: Հարգանքի են արժանի նրանք, ովքեր դուրս են եկել «Իմ քայլից» կամ վայր են դրել մանդատները: Կարող եմ հասկանալ նաեւ նրանց, ովքեր մնացել են, բայց գոնե չեն խոսում՝ դրա համար բավարար խիղճ, ամոթ ունեն: Իսկ նրանք, ովքեր մնացել են եւ խոսում են, հոխորտում են, աքլորանում են… դե, եկեք մարդկանց շատ խիստ կդատենք: Համենայնդեպս, երբ նրանք ագրեսիվորեն «ջախջախում» են ընդդիմախոսներին կամ խոսում են իրենց իշխանության ինչ-որ «նվաճումների», «հաջողությունների» մասին եւ չեն կարմրում, դա խոսում է ինձ համար անհասկանալի հոգեկան հատկանիշների մասին:

Պետական պաշտոնյա կամ պատգամավոր լինելը, եթե պայմանավորված չէ անձնական նյութական շահով կամ փառասիրությամբ, պահանջում է որոշակի իդեալիզմ, գումարած դրան՝ մտավորական խավին հատուկ որոշակի սնոբիզմի հաղթահարում:

Հետեւաբար, այն ժամանակ, երբ կձեւավորվի նոր իշխանություն, վերը թվարկած իդեալիստների պահանջը կրկին կառաջանա, եւ եթե ոչ հատկապես նրանք, ապա նրանց նման մարդիկ դարձյալ մաս կկազմեն պետական իշխանության:

Հարց է, իսկ ի՞նչ եմ ես հասկանում ասելով՝ «նոր իշխանություն»: Շատ պարզ՝ իշխանություն, որը չեն ղեկավարի Քոչարյանը կամ Փաշինյանը: Նրանք արդեն «հին» են եւ, իմ կարծիքով, իրար բավականին նման»:

Ամբողջությամբ՝ թերթի այսօրվա համարում։