Սգակիր հասարակությանը պառակտելը կրկնակի դավաճանություն է, մեղք, հանցանք, որի անեծքի ու նզովքի տակից իրական դավաճաններն ու մեղավորները դուրս չեն գալու.. Սպարտակ Ղարաբաղցյան

Գրող, հրապարակախոս Սպարտակ Ղարաբաղցյանը գրում է. Բռնաճնշումներն ու հետապնդումները ցանկացած պատերազմից հետո նրա շարունակությունն են պարտվոած երկրում... Փնտրվում են մեղավորներ, դավաճաններ իրական դավաճաններից, մեղավորներից ուշադրությունը շեղելու: Փնտրտունքները հասնում են զավեշտի. Մեղավոր-դավաճան են պիտակավորվում հերոսները, նվիրյալները, եղբորը, որդուն, թոռանը զոհասեղանին նվիրածները, և հակառակը՝ հերոսի թիկնոց են հագցնում իրական ԾԱԽՈՒ-ԴԱՎԱՃԱՆՆԵՐԻՆ... Ո՞վ չի հիշում պատերազմի թեժ օրերին, երբ արդեն այսօր խոստովանում են, որ ամեն օր հարյուր և ավելի զոհեր ենք ունեցել, բունկերներում հիմար ժպիտը դեմքին Արցախի նախագահը սրան-նրան հերոսի կոչումներ ու պարգևներ էր հանձնում... Դա էլ գուցե ՊԱՏՐԱԶՄԻ ԱՐՅՈՒՆՈՏ ՀԱՎԵԼԱՎՃԱ՞ՐՆ ԷՐ... Սգակիր հասարակությանը պառակտելը կրկնակի ԴԱՎԱՃԱՆՈՒԹՅՈՒՆ է, ՄԵՂՔ, ՀԱՆՑԱՆՔ, որի ԱՆԵԾՔԻ ՈՒ ՆԶՈՎՔԻ ՏԱԿԻՑ իրական ԴԱՎԱՃԱՆՆԵՐՆ ՈՒ ՄԵՂԱՎՈՐՆԵՐԸ դուրս չեն գալու... Հերիք է ՍՈՒԳ ՈՒ ՇԻՎԱՆ ԱՆԵՆՔ...